6 grudnia- Św. Mikołaj

 

Święto św. Mikołaja (6 grudnia)

Św. Mikołaj patronuje wielu rozmaitym grupom ludzi i od stuleci jest popularnym świętym na Wschodzie i na Zachodzie, wielce czczonym cudotwórcą. Jest patronem marynarzy, bankierów, właścicieli lombardów, uczonych i złodziei!

Jedna z legend opowiada jak pewnego razu święci zgromadzili się w niebie, żeby porozmawiać i razem napić się troszkę wina. Św. Bazyli napełnił złote kielichy ze złotego dzbana, a kiedy wszyscy byli pogrążeni w rozmowie, dostrzeżono, że św. Mikołaj drzemie. Jeden ze świętych dał mu kuksańca aż ten się obudził, po czym zapytał dlaczego zasnął. „Wiesz – powiedział – wróg wywołał przerażający sztorm na Morzu Egejskim. Moje ciało drzemało być może, lecz mój duch sprowadzał bezpiecznie statki do brzegu”.

Św. Mikołaj jest zwłaszcza świętym opiekunem dzieci, znanym w wielu krajach jako Santa Claus, Kris Kringle i Pelznickel. Wymyślono służących, aby mu towarzyszyli i zajmowali się dziećmi, które były nieposłuszne i niegrzeczne. Ponieważ świętego Mikołaja uważa się za zbyt życzliwego, żeby beształ i karał, w Austrii Krampus, w Niemczech – Knecht Ruprecht, a w Holandii – Czarny Piotruś wędrują z nim uzbrojeni w solidną rózgę, podczas gdy Mikołaj tylko rozdaje dzieciom podarki, nie dostrzegając nawet złych chłopców i dziewczynek. Bardzo stara legenda mówi o jego uprzejmości wobec trzech córek ubogiego szlachcica. Nie posiadając posagu, miały być sprzedane w niewolę. Św. Mikołaj dowiedział się o tym i przez trzy kolejne noce zrzucał po worku złota przez komin ich domu. Tak interpretuje się trzy kule nad lombardami i powód, dla którego św. Mikołaj zrzuca dzieciom prezenty przez komin.

Mikołaj urodził się w Patarze, w Lycji (obecnie w Turcji) w III wieku. Jego bezdzietnie starzejący się rodzice otrzymali ponoć syna mocą modlitwy. Mikołaj straciwszy wcześnie ojca i matkę, poświęcił życie ubogim i dotkniętym wszelkiego rodzaju cierpieniem. Dużo później, po tym jak został biskupem Myry w Azji Mniejszej (obecnej Turcji), Mikołaja uwięziono z powodu jego wiary. Umarł spokojnie w swoim mieście biskupim, wypowiadając słowa: „W ręce Twoje, Panie, powierzam ducha mojego” – słowa, które stały się responsorium krótkim komplety. Od roku 1087 jego relikwie przechowywane są w Bari we Włoszech.

Nabożeństwo do św. Mikołaja miało początek w jego ojczystej Azji Mniejszej i zostało przyniesione do Rosji przez cara, który był świadkiem jego cudów. Rozprzestrzeniło się w Laponii i Skandynawii, a stamtąd po całej Europie i przez ocean w Nowym Świecie. Początkowo Mikołaja przedstawiano jako miłego, szczupłego, ascetycznego biskupa, ale w Ameryce przytył i poweselał. Jego mitra przekształciła się w zimową czapkę, a szaty liturgiczne w zimowe ubranie. Zachował renifery z Laponii, swoje upodobanie w kominach z Azji Mniejszej, a miłość do dzieci ze wszech czasów.

Francuska legenda podaje, że Maryja dała mu pewnego razu całą prowincję, Lotaryngię, w nagrodę za jego dobroć. Kiedy dzieci mieszkające w tej prowincji wieszają swoje skarpety na prezenty, mówią:

„Saint Nicholas, mon bon patron, envoyez-moi quelqu’chose de bon.”
(Święty Mikołaju, mój dobry patronie, wrzuć mi coś dobrego.)

W Holandii św. Mikołaj pojawia się w wigilię swojej uroczystości w towarzystwie Czarnego Piotrusia. Gdy dzieci śpiewają, nagle otwierają się drzwi, a cukierki i orzechy rozsypują się po podłodze. Po odejściu wesołego Świętego podaje się gorący poncz, czekoladę i gotowane kasztany z masłem i cukrem. Nazajutrz dzieci znajdują swoje buty wypełnione kandyzowanymi piernikami w kształcie serca, cukierkami lub ciastkami w kształcie swoich inicjałów, ciastkami imbirowymi lub ciastkami taii-taii w kształcie ptaków i ryb, a nawet św. Mikołaja.

W Szwajcarii św. Mikołaj paraduje ulicami z czerwonymi jabłkami w rękach, ciastkami i suszonymi śliwkami dla dzieci. W Austrii i Niemczech rzuca w drzwi pozłacanymi orzechami, podczas gdy Krampus lub Rupprecht mogą rzucić kilka brzozowych gałązek. W Polsce, jeśli słońce w dniu św. Mikołaja zachodzi na czerwono, mówi się, że Anioły pieką mu pierniki.

Z tak bogatym zapleczem legend i przygód w trakcie świętowania i przyjęcia zorganizowanego dla dzieci w wigilię albo w sam dzień św. Mikołaja, można wykorzystać przeróżne pomysły. Byłoby dobrze wydać przyjęcie w wigilię poprzedzającą dzień św. Mikołaja jako przygotowanie do Mszy świętej 6 grudnia. Po Mszy świętej dzieci wróciłyby do domu, by odnaleźć swoje skarpety pełne różnego rodzaju podarków. Osoba odgrywająca rolę św. Mikołaja powinna rzeczywiście wyglądać jak biskup i najlepiej gdyby była ubrana w strój biskupa z czasów wczesnego Orientu. Jakaż wspaniała szansa dla mam i przyjaciół, przygotowujących szaty liturgiczne dla św. Mikołaja i kostiumu dla jego sługi, do przestudiowania szat wczesnego Kościoła! Do każdego dziecka biskup może zwracać się osobiście po imieniu, pochwalić za dobre uczynki, obdarowując drobnym upominkiem. Przyjęcie można kontynuować organizując gry i śpiewy, opowiadając historię św. Mikołaja oraz wyjaśniając znaczenie Adwentu, Bożego Narodzenia i Epifanii (Trzech Króli). Nie potrzeba już, by rodzice wprowadzali dzieci w błąd bzdurami o wymyślonym Mikołaju w dziwacznym zimowym kubraczku. Chrystianizujmy życie naszych dzieci, przekazując prawdę i realizm oraz zastępując fikcyjnego Mikołaja szczupłym i dobrym biskupem-ascetą, św. Mikołajem. Inspirację i pomysły otrzymamy dzięki modlitwie do Niego i z pomocą odrobiny wyobraźni. Na przyjęciu można pomodlić się za ubogich i osierocone dzieci na całym świecie.

Świątecznych przepisów nigdy nie brakuje. Florence Berger we wspomnianej książce Gotowanie dla Chrystusa oraz Katharine Burton i Helmut Ripperger w Feast Day Cookbook („Świątecznej książce kucharskiej”) podają przepisy na niemieckie ciasteczka korzenne speculatius, ciastka miodowe i ciastka z rodzynkami. 

informacje ze strony:http://rodzinakatolicka.pl/rozdzial-pierwszy-pierwsza-niedziela-adwentu/