Antoni (zwany później Wielkim) urodził się w Środkowym Egipcie w 251 r. Miał zamożnych i religijnych rodziców, których jednak wcześnie stracił (w wieku 20 lat). Po ich śmierci, kierując się wskazaniem Ewangelii, sprzedał ojcowiznę, a pieniądze rozdał ubogim. Młodszą siostrę oddał pod opiekę szlachetnym paniom, zabezpieczając jej byt materialny. Sam zaś udał się na pustynię w pobliżu rodzinnego miasta. Tam oddał się pracy fizycznej, modlitwie i uczynkom pokutnym. Podjął życie pełne umartwienia i milczenia. Nagła zmiana trybu życia kosztowała go wiele wyrzeczeń, a nawet trudu.
Początkowo Antoni mieszkał w grocie. Około 275 r. przeniósł się na Pustynię Libijską. Dziesięć lat później osiadł w ruinach opuszczonej fortecy Pispir na prawym brzegu Nilu. Miał dar widzenia rzeczy przyszłych. Słynął ze świętości i mądrości. Walki wewnętrzne, jakie ze sobą stoczył, stały się później ulubionym tematem malarzy (H. Bosch, M. Grünewald) i pisarzy (G. Flaubert, A. France).
Jego postawa znalazła wielu naśladowców. Sława i cuda sprawiły, że
zaczęli ściągać uczniowie, pragnący poddać się jego duchowemu
kierownictwu. Po wielu sprzeciwach zdecydował się ich przyjąć i odtąd
oaza Faium na pustyni zaczęła zapełniać się rozrzuconymi wokół celami
eremitów (miało ich być około 6000). Owe wspólnoty pustelników nazwano
laurami. Wśród pierwszych uczniów Antoniego znalazł się św. Hilarion.
W 311 r. Antoni gościł w Aleksandrii, wspierając duchowo prześladowanych
przez cesarza Maksymiana chrześcijan. Spotkał się wówczas ze św.
Aleksandrem, biskupem tego miasta i męczennikiem. Następnie, ok. 312
roku, udał się do Tebaidy, gdzie w grocie w okolicy Celzum, w górach
odległych ok. 30 km od Nilu, spędził ostatnie lata życia. Stąd właśnie
wybrał się do Teb, gdzie odwiedził św. Pawła Pustelnika. W latach
334-335 ponownie udał się do Aleksandrii.
Według podania św. Antoni zmarł 17 stycznia 356 roku w wieku 105 lat.
informacje ze strony:https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/01-17.php3
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz