Czas Adwentu jest wyjątkową okazją do przebudzenia duchowego chrześcijanina. To jest dogodny czas do nazwania w sobie pewnych tęsknot za Jezusem Chrystusem, które mogły zostać zagłuszone przez sprawy codzienne. Jest to również szansa, aby spojrzeć na siebie przez pryzmat swojego serca, czyli tego, co w nas najgłębsze, a czego tak często nie chcemy uwzględniać.
W czasie adwentu powinna dominować
radosna nadzieja. Kościół, bowiem poprzez liturgię tego okresu budzi
w nas uczucia nadziei, tęsknoty i radosnego oczekiwania. Od pierwszej
niedzieli Adwentu do 16 grudnia akcentowany jest eschatologiczny
charakter tego okresu. Nasze spojrzenie jest skierowane na drugie
przyjście Chrystusa w chwale.
Druga część zaczyna się 17 grudnia i kończy w Wigilię Narodzenia
Pańskiego. Tutaj główny akcent liturgii jest położony na pierwsze
przyjście Chrystusa w Jego narodzeniu w Betlejem.
Oczekiwanie na przyjście Jezusa jest źródłem radości. Jakkolwiek przygotowanie na przyjście Pana polega na oczekiwaniu i pokucie, stąd fioletowy kolor szat liturgicznych, to jednak pokuta jest przepełniona radością. Adwent przypomina nam, że całe nasze życie jest oczekiwaniem.
Do adwentowych zwyczajów religijnych należą:
Roraty – Tak nazywa się Msza święta ku czci Najświętszej Maryi Panny, odprawiana przez cały okres adwentu w dni powszednie. Najstarsze ślady odprawianej w Polsce Mszy świętej roratnej sięgają XII wieku. W wieku XVI roraty były już znane w całej Polsce. Zapalanie świecy roratnej w czasie Mszy świętej roratnej – jest ona biała, ozdobiona białą lub niebieską wstążką jest symbolem Maryi, która podobnie jak jutrzenka wyprzedza wschód słońca, jak Ona poprzedziła przyjście Jezusa.
Dobre uczynki adwentowe – Pobożni katolicy wiedzieli, że trzeba przed Panem stanąć z dobrymi uczynkami, dlatego starano się podczas Adwentu wzajemnie sobie pomagać, szczególnie ludziom starszym i biednym.
Wspólna modlitwa adwentowa – Dawniej cały Adwent starano się przeżywać we wspólnocie nie tylko rodzinnej, ale też i sąsiedzkiej. Gromadzono się by wspólnie odmawiać modlitwę różańcową, śpiewać pieśni adwentowe, a także pieśni o tematyce obyczajowej, które wzywały do życia zgodnego z Bożymi przykazaniami. Czytano Pismo Święte, żywoty świętych i książki budujące wiarę.
Wieniec adwentowy – Na zielonym wieńcu umieszcza się 4 świece. Cała rodzina gromadząc się w niedzielny wieczór przy wspólnej modlitwie zapala kolejne świece jako znak czuwania i gotowości na przyjście Chrystusa.
Każda ze świec ma nieco inną nazwę. Ta, którą zapala się w pierwszą niedzielę adwentu, nazywa się "Świecą Proroka" lub inaczej "Świecą Nadziei". Wiąże się z prorokami zapowiadającymi przyjście na świat Jezusa. Druga świeca to "Świeca Betlejem" czy też "Świeca Pokoju". Zapala się ją na pamiątkę miejsca, w którym przyszedł na świat Zbawiciel. Trzecia z kolei jest "Świeca Pasterzy", czyli "Świeca Radości" – związana z tymi, którzy jako pierwsi odwiedzili dzieciątko w stajence, a potem mogli przekazać dobrą nowinę innym. W czwartą niedzielę zapalana jest "Świeca Aniołów", inaczej "Świeca Miłości". Stanowi symbol aniołów – istot niebieskich, które objawiły się pasterzom, by powiedzieć im o przyjściu na świat Jezusa.
informacje ze strony:http://kolegiata.kolbuszowa.pl/o-znaczeniu-adwentu-w-zyciu-chrzescijanina/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz