Ogłoszenia parafialne -Życzenia Noworoczne

  Ogłoszenia parafialne:

31 grudnia 2020r. Msza Święta o godz. 9.00 w Kościele parafialnym w Butrynach

1 stycznia 2021r. Msza Święta o godz. 10.30 w Nowej Wsi, o godz. 12.00 w Butrynach.

 

Modlitwa na Nowy Rok

Wszechmogący Boże, 
prosimy o błogosławieństwo Twoje
na ten nowy rok.
Nie wiemy, co on nam przyniesie,
co nam w nim dasz.
Jakie przeżyjemy w nim radości, 
jakie cierpienia?

To wiesz tylko Ty, 
Ojcze miłosierny.
Ty znasz początek, 
trwanie i kres naszego życia.
Ty prowadzisz nas wszystkich 
przez czas do wieczności.

Daj mi, Ojcze, trwać przy Tobie,
iść wiernie drogą Twoich przykazań,
abym poddany Tobie, w mocy Twojej
spokojnie, pokornie i ufnie czynił to,
co się Tobie podoba, co do mnie należy,
i znosił to, co Ty ześlesz na mnie.

Nie wiem, co mnie w tym roku czeka,
ale to wiem na pewno, że tym,
którzy Ciebie miłują,
wszystko obraca się ku dobremu 
i to mi wystarcza.

Ojcze, Ty kochasz Twoje dzieci.
Niech rozpocznę ten rok w miłości 
Twojej i pozostanę Ci wierny.
Nie dozwól, aby cokolwiek odłączyło 
mnie od miłości Twojej.

Kieruj mną według świętej woli Twojej
W Tobie i w Twojej woli znajdę pokój,
bo wola Twoja jest naszym pokojem,
pokojem wiecznym u Ciebie.
Amen.

27 grudnia Święto Świętej Rodziny Jezusa, Maryi i Józefa

 

Nadchodzący koniec roku nasuwa wiele różnych refleksji związanych z upływającym czasem, jak go wykorzystaliśmy i z nadchodzącym – bo robimy sobie wielkie plany i postanowienia. Niedziela  Świętej Rodziny zaprasza, by skupić się na Świętej Rodzinie i na rodzinie, która w zamyśle Bożym powinna być święta, ale często taką nie jest.

Zacznijmy od tej drugiej, ludzkiej.

Ma ona dziś sporo kłopotów rozmaitych, a jeden z nich może zobrazować taka opowiastka – zdarzenie ze sklepu z zabawkami.

Tuż przed świętami, przed choinką, pojawiło się w sklepie młode małżeństwo, by wybrać coś dla swojego dziecka. „Chcemy znaleźć taką rzecz, która zajmie naszemu dziecku w miarę dużo czasu” – zaczęli wyliczać. „Dobrze by było, gdybyśmy dostali coś takiego, co jakoś uczy, rozwija – wie pani, co mamy na myśli. Oczywiście powinno też być bezpieczne. I żeby było dla dziecka dobrym towarzyszem... Czy jest coś takiego?” „Bardzo mi przykro – odpowiedziała wtedy sprzedawczyni – ale rodziców w tym sklepie nie sprzedajemy…”.

Pytamy się nieraz samych siebie co się dzieje z naszymi rodzinami. Coraz mniej matki w matkach naszych. Coraz mniej ojca w ojcach naszych. Prawdziwych domów coraz mniej. Bo coraz mniej domu w naszych domach. A odkąd człowiek jest człowiekiem i jak długo chce być człowiekiem – potrzebuje nie hotelu, nie noclegu, ale źródła pokoju, odpoczynku, siły, miłości – potrzebuje po prostu domu. A tymczasem dom ginie...

Za czarny ten obraz?

Kiedy myślimy o Świętej Rodzinie..

Jezus to Wcielony Syn Boży, Maryja poczęta bez grzechu pierworodnego, a Józef – ot zwykły człowiek podlegający prawu grzechu. A jednak to jemu zleca Bóg opiekę nad Swoim Synem i Jego Matką. To jemu powie – weź Maryję do siebie, weź Dziecię i uchodź do Egiptu, wracaj do ojczyzny.

 Wydaje się jakby Pan Bóg chciał obalić mit naszego myślenia, że ten kto rządzi, podejmuje decyzje musi być najlepszy. Dotyczy to oczywiście i rodziny naturalnej i rodziny zakonnej, ale zapewne dotyczy i Kościoła i Ojczyzny. Każdy w rodzinie ma swoje miejsce i swoje zadanie do spełnienia

Poprzez św. Józefa mówi nam Bóg – żeby zaistniała pełnia ojcostwa musi być również ojcostwo duchowe. Bo tak naprawdę ojcostwo to nie tylko biologia, ojcostwo w pełni realizuje się w przestrzeni duchowej. W biblijnym świecie to ojciec uczył dzieci modlitwy, nie matka. To on wprowadzał w tajniki obcowania z Bogiem, to on również uczył sposobu bycia w świecie, który nas otacza – powiedzielibyśmy dzisiaj, on kształtował jego charakter.

I jeszcze jedna uwaga – miłość ojcowska, rodzicielska musi być otwarta na krzyż, jakim jest pozwolenie na samodzielność dziecka. Powołaniem rodzica jest kochać, a nie posiadać! Doskonale pokazuje to dzisiejsza ewangelia gdy Maryja z Józefem szukają Jezusa w świątyni. Martwią się o Niego i tak po ludzku czynią mu wyrzuty, ale On mówi, że istnieje inny porządek wobec którego musi być posłuszny. I oni muszą przed tym porządkiem schylić głowę i okazać posłuszeństwo.

Niestety wielu rodziców dziś okazuje raczej zaborczość niż rozważną miłość. Próba uchronienia dziecka przed każdym cierpieniem, przed każdą próbą, przed każdym wysiłkiem, również przed konsekwencjami złych wyborów czy wybryków kończy się tym, że dziecko przestaje szanować Rodziców, ale wykorzystuje ich jako parawan i tarczę do dalszych wyskoków.

Każdy z nas w świetle tego może sobie odpowiedzieć w jakim stopniu może siebie i swoją rodzinę nazywać prawdziwie chrześcijańską. Może miewamy dziś pokusy, by zejść nieco z tego wysokiego pułapu, Może nieco już jesteśmy niżej – świat nam nie pomaga na pewno, zwłaszcza ta zlaicyzowana Europa, gdzie wojna z rodziną przybiera na sile.

Jednego możemy być pewni, od początku swojego istnienia ludzkość tyle już przeżyła, popełniła już tyle głupstw, piramidalnych błędów, już tak bardzo palce poparzyła, ale zawsze w chwilach opamiętania nieodmiennie wraca do tego, że najważniejsze jest to, co można dostrzec już w betlejemskiej stajence: mężczyzna, kobieta i dziecko.

informacje ze strony: http://www.slowo.redemptor.pl/pl/1204/7406/swieto-swietej-rodziny-%E2%80%93-jezusa-maryi-i-jozefa.html

26 grudnia Święto św. Szczepana, pierwszego męczennika

Ukamienowanie św. Szczepana

Czytanie z Dziejów Apostolskich

czytanie (Dz 6, 8-10; 7, 54-60)

Szczepan pełen łaski i mocy działał cuda i znaki wielkie wśród ludu. Niektórzy zaś z synagogi, zwanej synagogą Libertynów i Cyrenejczyków, i Aleksandryjczyków, i tych, którzy pochodzili z Cylicji i z Azji, wystąpili do rozprawy ze Szczepanem. Nie mogli jednak sprostać mądrości i Duchowi, z którego natchnienia przemawiał.

Gdy usłyszeli to, co mówił, zawrzały gniewem ich serca i zgrzytali zębami na niego.

A on pełen Ducha Świętego patrzył w niebo i ujrzał chwałę Bożą i Jezusa, stojącego po prawicy Boga. I rzekł: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga”.

A oni podnieśli wielki krzyk, zatkali sobie uszy i rzucili się na niego wszyscy razem. Wyrzucili go poza miasto i kamienowali, a świadkowie złożyli swe szaty u stóp młodzieńca, zwanego Szawłem.

Tak kamienowali Szczepana, który modlił się: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” A gdy osunął się na kolana, zawołał głośno: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu”.

Po tych słowach skonał.

Akcja "Nazaret moim domem"

                                         

40 dni oczyszczenia naszego domu i ukrycia go przez złem

Zaczynamy 25 grudnia 2020r i razem z Maryją i Józefem przechodzimy 40 dni oczyszczenia z naszych grzechów, aby 2 lutego 2021 ofiarować Trójcy Świętej przez ręce Świętej Rodziny nasze życie.

DOM NAZARETAŃSKI

Co trzeba zrobić, by włączyć się w akcję?

• Modlitwa codzienna:

• Psalm 51 jako Modlitwa przebłagalna za wszystkie grzechy osobiste i rodzinne
• 1 dziesiątka różańca-tajemnica Ukoronowanie Maryi na Królową Nieba i Ziemi- ustanowienie Maryi królową naszych rodzin
• Psalm 121 jako psalm oddania swojej rodziny Bożej Opiece
• Czwartki: Adoracja Najświętszego Sakramentu: w kościele lub online*(czas dowolny)
• Piątki: Po modlitwie codziennej krótka Adoracja Krzyża poprzez ucałowanie ran i dziękczynienie za zbawienie.
  
   
   
  Psalm 51
  Błaganie pokutnika
  Odnówcie się duchem w waszym myśleniu i przyobleczcie nowego człowieka (Ef 4, 23-24)
  
  
  Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej, *
  
  w ogromie swej litości zgładź nieprawość moją.
  
  Obmyj mnie zupełnie z mojej winy *
  
  i oczyść mnie z grzechu mojego.
  
  Uznaję bowiem nieprawość moją, *
  
  a grzech mój jest zawsze przede mną.
  
  Przeciwko Tobie samemu zgrzeszyłem *
  
  i uczyniłem, co złe jest przed Tobą,
  
  Abyś okazał się sprawiedliwy w swym wyroku *
  
  i prawy w swoim sądzie.
  
  Oto urodziłem się obciążony winą *
  
  i jako grzesznika poczęła mnie matka.
  
  A Ty masz upodobanie w ukrytej prawdzie, *
  
  naucz mnie tajemnic mądrości.
  
  Pokrop mnie hizopem, a stanę się czysty, *
  
  obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję.
  
  Spraw, abym usłyszał radość i wesele, *
  
  niech się radują kości, które skruszyłeś.
  
  Odwróć swe oblicze od moich grzechów *
  
  i zmaż wszystkie moje przewinienia.
  
  Stwórz, Boże, we mnie serce czyste *
  
  i odnów we mnie moc ducha.
  
  Nie odrzucaj mnie od swego oblicza *
  
  i nie odbieraj mi świętego ducha swego.
  
  Przywróć mi radość Twojego zbawienia *
  
  i wzmocnij mnie duchem ofiarnym.
  
  Będę nieprawych nauczał dróg Twoich *
  
  i wrócą do Ciebie grzesznicy.
  
  Uwolnij mnie, Boże, od kary za krew przelaną, †
  
  Boże, mój Zbawco, *
  
  niech sławi mój język sprawiedliwość Twoją.
  
  Panie, otwórz wargi moje, *
  
  a usta moje będą głosić Twoją chwałę.
  
  Ofiarą bowiem Ty się nie radujesz, *
  
  a całopalenia, choćbym dał, nie przyjmiesz.
  
  Boże, moją ofiarą jest duch skruszony, *
  
  pokornym i skruszonym sercem Ty, Boże, nie gardzisz.
  
  Panie, okaż Syjonowi łaskę w Twej dobroci, *
  
  odbuduj mury Jeruzalem.
  
  Wtedy przyjmiesz prawe ofiary: dary i całopalenia, *
  
  wtedy składać będą cielce na Twoim ołtarzu.
  
  Chwała Ojcu i Synowi, *
  
  i Duchowi Świętemu.
  
  Jak była na początku, teraz i zawsze, *
  
  i na wieki wieków. Amen 
•  
• Psalm 121 
• Bóg czuwa nad wiernymi
• Nie będą już łaknąć ani pragnąć i nie porazi ich słońce ani żaden upał (Ap 7, 16)
  
  
  Wznoszę swe oczy ku górom: *
  
  skąd nadejść ma dla mnie pomoc?
  
  Pomoc moja od Pana, *
  
  który stworzył niebo i ziemię.
  
  On nie pozwoli, by potknęła się twa noga, *
  
  ani się nie zdrzemnie Ten, który ciebie strzeże.
  
  Nie zdrzemnie się ani nie zaśnie *
  
  Ten, który czuwa nad Izraelem.
  
  Pan ciebie strzeże, †
  
  jest cieniem nad tobą, *
  
  stoi po twojej prawicy.
  
  We dnie nie porazi cię słońce *
  
  ani księżyc wśród nocy.
  
  Pan cię uchroni od zła wszelkiego, *
  
  ochroni twoją duszę.
  
  Pan będzie czuwał †
  
  nad twoim wyjściem i powrotem, *
  
  teraz i po wszystkie czasy.
  
  Chwała Ojcu i Synowi, *
  
  i Duchowi Świętemu.
  
  Jak była na początku, teraz i zawsze, *
  
  i na wieki wieków. Amen.
  

  Akcja "Nazaret moim domem" - instrukcje. Zapraszają: ks. Dominik Chmielewski, ks. Teodor

  https://www.youtube.com/watch?v=IQtjGthAtKU

Nazaret Naszym Domem

             

Nazaret – moim domem

40 dniowe poświęcenie rodziny Świętej Rodzinie z Nazaretu

Miejsce modlitwy: domy rodzinne, klasztory, plebanie. 

Czas trwania: 25 grudzień 2020 do 2 luty 2021 - 40 dni                                                            

Cel:
Oczyszczenie, przebłaganie za grzechy i uświęcenie siebie i swojej rodziny za wstawiennictwem Matki Bożej, ukoronowanie Maryi jako Królowej naszych domów, przyjęcie Bożego Miłosierdzia przez akt poświęcenia swojego domu i rodziny Świętej Rodzinie z Nazaretu.

Dlaczego:

1. Dlaczego oczyszczenie?

Aby stanąć w prawdzie o sobie samym i móc mocniej przybliżyć się do Pana.

Dopiero widząc prawdę o sobie, możemy pozwolić Bogu oczyścić i przemienić nasze serce. Stając w postawie uniżenia przed Bogiem, otwieramy się na Jego działanie.

1. Dlaczego z Matką Bożą?

Maryja, która jest Kecharitomene – pełna łaski, powiedziała Bogu „Tak”. Maryja najdoskonalej wypełnia Bożą wolę, a pod krzyżem Swego Syna, stała się Matką każdego człowieka (Następnie rzekł do ucznia: „Oto twoja Matka”. I od tej godziny uczeń przyjął Ją do siebie. – J19,27). Niepokalana kocha całym swym sercem każdego z nas. Maryja jest najwspanialszą z Matek nas wszystkich, najpewniejszą Wstawienniczką, jako Matka Miłosierdzia i Wspomożycielką wiernych. Niepokalana jest Arką, w której można się schronić i wraz z Nią podążać w pielgrzymce życia do zbawienia. Maryja jest Królową nieba i ziemi, a ofiarując Jezusowi siebie i wszystkie sprawy przez Jej ręce, pozwalamy na Jej królowanie w naszym życiu i w naszych rodzinach.

1. Dlaczego 02.02.21

Jest to święto Ofiarowania Pańskiego, tzw. Święto Matki Bożej Gromnicznej, które przypada na czterdziesty dzień po Bożym Narodzeniu. Święto to, jest pamiątką ofiarowania Pana Jezusa w świątyni jerozolimskiej. Obrzęd poświęcania świec, których płomień symbolizuje Jezusa – Światłość świata i Światło na oświecenie pogan jest dla nas nie tylko symbolem ale też prawdą. Pragniemy, by Płomień Miłości Niepokalanego Serca Maryi, którym jest sam Jezus rozświetlił wszelkie ciemności
w naszym życiu i wypełnił je światłem.

1. Dlaczego Boże Miłosierdzie?

Jest to prawda wiary i największy (zob. Dz. 301) przymiot Boga. Jan Paweł II
w encyklice ”Dives in misericordia” pisał o miłosierdziu: „w swoim właściwym
i pełnym kształcie objawia się jako dowartościowanie, jako podnoszenie w górę, jako wydobywanie dobra spod wszelkich nawarstwień zła, które jest w świecie
i w człowieku”. Miłosierdzie Boże jest większe niż każdy grzech. Pan Jezus zaprasza każdego człowieka do postawy ufności wobec Boga i wypełnienie Jego woli zawartej w przykazaniach, obowiązkach stanu, błogosławieństwach i radach ewangelicznych, oraz w rozpoznanych natchnieniach Ducha Świętego. Drugim istotnym warunkiem tego nabożeństwa jest postawa miłosierdzia wobec bliźnich, która zaprasza wiernego do kształtowania w sobie ewangelicznej postawy miłości wobec ludzi.

„Ze wszystkich Ran Moich, jak ze strumieni płynie miłosierdzie dla dusz, ale Rana Serca Mojego jest źródłem niezgłębionego miłosierdzia, z tego źródła tryskają wszelkie łaski dla dusz. Palą Mnie płomienie litości, pragnę je przelać na dusze ludzkie. Mów światu całemu o Moim miłosierdziu”. (Dz 1190)

Patroni akcji.

• Daniel:

Prorok Daniel miał świadomość ogromu grzechu Izraela. Choć sam był sprawiedliwy (Biblia Hebrajska używa nawet do jego opisu terminu „kadosz”, czyli pełen Bożej chwały, obecności, a który możemy również przetłumaczyć jako święty), przyjął na siebie winy całego ludu. Poszedł na pustynię, gdzie uniżył się przed Panem i błagał Go o wybaczenie całemu swojemu ludowi.  Wyznaniu win przez Daniela towarzyszyła wiara w obietnice Boga o przyjściu Mesjasza oraz nadzieja, że Miłosierny Bóg kolejny raz zwróci się ku swojemu ludowi i uwolni go z rąk nieprzyjaciół, tak jak w przeszłości wyprowadził go z niewoli egipskiej.  

• Jan Chrzciciel

Prorok, który modlił się i pościł za cały lud Izraela. Nauczał: „Nawróćcie się, bo nadchodzi już królestwo niebieskie” (Mt3, 2). Jan chrzcił wodą i głosił chrzest odpuszczenia grzechów. Przygotowywał na przyjście Pana: „Głos, który woła na pustyni: Przygotujcie drogę Pana! Wyprostujcie Jego ścieżki!” (Mt3, 3b)

„Ja was chrzczę wodą, abyście się nawrócili. Ten jednak, który po mnie przychodzi, jest potężniejszy ode mnie, a ja nie jestem godny nosić Mu sandałów. On będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem”( Mt3, 11)

• Sługa Boży: Kard. Stefan Wyszyński

Prymas Tysiąclecia – Patron i Wstawiennik roku 2020/2021 – Z odwagą i wielką determinacją modlił się podczas uwięzienia za naród. Polskę nazywał „rodziną rodzin” i w rodzinie upatrywał jego główną siłę. Był całkowicie oddany Maryi. „Tam, gdzie panuje wielka ufność ku Maryi i wiara w Jej zwycięstwo, tam Bóg dokonuje przez Nią przedziwnych cudów Swojej Potęgi.”

• Polscy Święci , Błogosławieni i Słudzy Boży

Co trzeba zrobić, by włączyć się w akcję?

• Modlitwa codzienna:

• Psalm 51 jako Modlitwa przebłagalna za wszystkie grzechy osobiste i rodzinne
• 1 dziesiątka różańca-tajemnica Ukoronowanie Maryi na Królową Nieba i Ziemi- ustanowienie Maryi królową naszych rodzin
• Psalm 121 jako psalm oddania swojej rodziny Bożej Opiece
• Czwartki: Adoracja Najświętszego Sakramentu: w kościele lub online*
  (czas dowolny)
• Piątki: Po modlitwie codziennej krótka Adoracja Krzyża poprzez ucałowanie ran i dziękczynienie za zbawienie 
  

Święty Sylwester

 

Kim był św. Sylwester?

W ostatnim dniu roku Kościół katolicki wspomina papieża św. Sylwestra I. Był Rzymianinem, na Stolicy Piotrowej zasiadł w 314 r., czyli rok po edykcie tolerancyjnym, kończącym falę prześladowań.

Kierował Kościołem przez ponad 20 lat w epoce wielkich herezji donatyzmu i arianizmu, a zarazem w epoce formułowania najważniejszych prawd doktryny chrześcijańskiej.

Za jego pontyfikatu, w 325 r., odbył się pierwszy sobór powszechny w Nicei, który określił naukę o Trójcy Świętej i bóstwie Chrystusa oraz sformułował pierwsze wyznanie wiary - tzw. Symbol Nicejski. Był 31. następcą św. Piotra.

Za rządów Sylwestra w Rzymie wybudowano dwie słynne bazyliki: św. Piotra oraz św. Jana na Lateranie.

Jakub de Voragine pisze o papieżu Sylwestrze I, że szczególnie praktykował cnotę gościnności, troszczył się bardzo o potrzeby sierot, wdów i biedaków, a ponadto "odznaczał się anielskim wyglądem, piękną mową, czystością życia, świątobliwością uczynków, trafnością rad, wiarą prawdziwie katolicką, cierpliwością pełną nadziei, szczodrością w miłosierdziu".

Autor "Złotej Legendy" przypisuje świętemu niezgodnie z prawdą ochrzczenie cesarza Konstantyna Wielkiego, jak również opowiada o wielkiej dyspucie Sylwestra z uczonymi żydowskimi, w czasie której dla potwierdzenia nauki chrześcijańskiej miał dokonać cudu ożywienia martwego byka.

Św. Sylwester zmarł w 335 r., najprawdopodobniej 31 grudnia. Został pochowany w katakumbach Pryscylli przy via Salaria. Po nim to samo imię nosił jeszcze jeden prawowity papież (999-1003) oraz dwaj antypapieże.

informacje ze strony:ttps://deon.pl/wiara/sw-sylwester-i-goscinny-i-wrazliwy-swiety,330690

Zwyczaje świąt Narodzenia Pańskiego

 

Ze świętami Narodzenia Pańskiego wiąże się bardzo wiele zwyczajów:

Żłóbek. Podanie głosi, że żłóbek Pana Jezusa został już w wieku V przeniesiony z Betlejem do Rzymu i umieszczony w bazylice Matki Bożej Większej. Na tę pamiątkę co roku pasterkę odprawiano w Rzymie w tymże kościele przy żłóbku Chrystusa. Najpierw we Włoszech w uroczystość Bożego Narodzenia zaczęto wystawiać żłóbki na tle grot, dołączając do figur Świętej Rodziny aniołów i pasterzy. Jednak do rozpowszechnienia zwyczaju budowania żłóbków i szopek najbardziej przyczynił się św. Franciszek i jego synowie duchowi. Najsłynniejsze są szopki toskańskie, sycylijskie i neapolitańskie. W Polsce głośne są szopki krakowskie, prawdziwe arcydzieła sztuki ludowej. 

Jasełka. Od żłóbków łatwo było przejść w średniowieczu do przedstawień teatralnych: początkowo odprawianych po kościołach w formie bardzo prostej jako ilustracja tekstów ewangelicznych, aż po bogato rozbudowane sceny teatralne. Misteria te cieszyły się zawsze wielkim powodzeniem. W wieku XVIII rozpowszechnił się na dworach zwyczaj urządzania jasełek kukiełkowych.

Kolędy. Ten obyczaj wywodzi się od rzymskich kolęd styczniowych, związanych ze świętem odradzającego się słońca. W swej pierwotnej szacie było to życzenie pomyślności w domu i w gospodarstwie. Nie ma narodu katolickiego, który by nie miał własnych kolęd. Gdyby je zebrać wszystkie w całości, powstałoby kilka pokaźnych tomów o bardzo bogatej treści i melodii. Polska należy do krajów, posiadających w swoim dorobku kulturalnym i folklorystycznym ponad 500 kolęd, co stanowi swoisty rekord.

Choinka. Zwyczaj to dawny, pochodzący jeszcze z czasów pogańskich, a rozpowszechniony zwłaszcza wśród ludów germańskich. W dniach przesilenia: zimy i nocy, kiedy to dnie stawały się coraz dłuższe, zawieszano u sufitu mieszkań gałązki: jemioły, jodły, świerku czy sosny jako symbol zwycięstwa życia nad śmiercią, dnia nad nocą, światła nad ciemnością. Kościół chętnie ten zwyczaj przejął jako zapowiedź i znak, jako typ i figurę Jezusa Chrystusa. On był dla rodzaju ludzkiego prawdziwym rajskim drzewem żywota. Na drzewie krzyża dokonał On naszego zbawienia. Na drzewku zawieszamy światła, gdyż Chrystus tak często siebie nazywał światłem. Zawieszamy na drzewku łakocie i ozdoby, aby w ten sposób przypomnieć dobrodziejstwa odkupienia. Zwyczaj ten rozpowszechnił się dzisiaj niemal na całym świecie. W święta Bożego Narodzenia wystawia się choinki w kościołach i w domach, na placach i w oknach wystawowych.

 Życzenia i podarki. W wielu krajach jest to tak powszechny zwyczaj, że na jednego mieszkańca przypada przeciętnie kilkanaście kart świątecznych z życzeniami. 

Nie mniej powszechny jest zwyczaj obdarowywania się w święta Bożego Narodzenia prezentami. 

Wigilia. Przyjęła się w Polsce w wieku XVIII, stała się powszechną tradycją w wieku XX. Stół zaścielał biały obrus, przypominający ołtarz i pieluszki Pana, pod nim układano siano - dla przypomnienia sianka, na którym spoczywało Boże Dziecię. Jeśli ktoś z rodziny w tym roku przeniósł się do wieczności, zostawiano i dla niego pełne nakrycie.  Dawano również osobną zastawę dla gościa, który w wieczór wigilijny mógł się przypadkowo zjawić. Tego bowiem wieczoru nie mógł nikt być samotny czy głodny. Pan domu lub najstarszy rozpoczynał wieczerzę modlitwą. Potem czytano opis narodzenia Pańskiego z Ewangelii św. Łukasza (rozdz. 2). Następnie po krótkim przemówieniu każdy z domowników brał opłatek do ręki i wspólnie składano sobie życzenia. Z tej okazji także przepraszano się wzajemnie i darowywano sobie urazy.

Opłatek jest symbolem Eucharystii, Chleba anielskiego, który w Pasterce wszyscy przyjmują. Tak więc Chrystus narodzony jednoczy wszystkich swoich wyznawców. Opłatek, być może, pochodzi od eulogiów pierwszych wieków, czyli od chlebów błogosławionych w czasie Mszy świętej, jak to jest w zwyczaju jeszcze dzisiaj u prawosławnych.
Po złożeniu sobie życzeń uczestnicy wigilii zabierają się do uczty, po której każdy udaje się do choinki, pod którą znajduje dla siebie prezent gwiazdkowy. Ucztę kończą kolędy, które śpiewa się do Pasterki. Dla podkreślenia, że zwierzęta były również obecne przy Bożym Narodzeniu i spełniały swoją rolę, karmiło się je opłatkiem kolorowym dla odróżnienia od białego, którym dzielili się ludzie.

informacje ze strony: https://brewiarz.pl/czytelnia/bn.php3

Uroczystość Narodzenia Pańskiego

 

 

 

 

 

 

Uroczystość Narodzenia Pańskiego

Ewangelia (Mt 1, 1-25)

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama.

Abraham był ojcem Izaaka; Izaak ojcem Jakuba; Jakub ojcem Judy i jego braci; Juda zaś był ojcem Faresa i Zary, których matką była Tamar. Fares był ojcem Esroma; Esrom ojcem Arama; Aram ojcem Aminadaba; Aminadab ojcem Naassona; Naasson ojcem Salmona; Salmon ojcem Booza, a matką była Rachab. Booz był ojcem Obeda, a matką była Rut. Obed był ojcem Jessego, a Jesse ojcem króla Dawida.

Dawid był ojcem Salomona, a matką była dawna żona Uriasza. Salomon był ojcem Roboama; Roboam ojcem Abiasza; Abiasz ojcem Asy; Asa ojcem Jozafata; Jozafat ojcem Jorama; Joram ojcem Ozjasza; Ozjasz ojcem Joatama; Joatam ojcem Achaza; Achaz ojcem Ezechiasza; Ezechiasz ojcem Manassesa; Manasses ojcem Amosa; Amos ojcem Jozjasza; Jozjasz ojcem Jechoniasza i jego braci w czasie przesiedlenia babilońskiego.

Po przesiedleniu babilońskim Jechoniasz był ojcem Salatiela; Salatiel ojcem Zorobabela; Zorobabel ojcem Abiuda; Abiud ojcem Eliakima; Eliakim ojcem Azora; Azor ojcem Sadoka; Sadok ojcem Achima; Achim ojcem Eliuda; Eliud ojcem Eleazara; Eleazar ojcem Mattana; Mattan ojcem Jakuba; Jakub ojcem Józefa, męża Maryi, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem.

Tak więc od Abrahama do Dawida jest w sumie czternaście pokoleń; od Dawida do przesiedlenia babilońskiego czternaście pokoleń; od przesiedlenia babilońskiego do Chrystusa czternaście pokoleń.

 Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak.

Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie.

Gdy powziął tę myśl, oto Anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do Siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, on bowiem zbawi swój lud od jego grzechów». A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: «oto dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel», to znaczy Bóg z nami.

Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił Anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie, lecz nie zbliżał się do Niej, aż porodziła Syna, któremu nadał imię Jezus.

Święty Jan od Krzyża

 

14 grudnia

Święty Jan od Krzyża,
prezbiter i doktor Kościoła

 

Biografia i życiorys św. Jana od Krzyża Z początku pracował w szpitalu, by następnie próbować swych sił w różnych zawodach u kolejnych majstrów, którzy to uczyli go tkactwa, krawiectwa, snycerstwa, malarstwa, był też i później zakrystianem, wreszcie pielęgniarzem, a wszystko dlatego, że położenie rodziny było materialnie złe. Na przestrzeni lat 1559-1563 uczęszczał do jezuickiego kolegium, by ostatecznie wstąpić do karmelitów jako Jan. Święcenia kapłańskie otrzymał zaś w 1567 roku. Wkrótce poznał się i zaprzyjaźnił z św. Teresą z Avila, przyjmując sobie za cel zreformowanie reguły klasztornej, choćby nawet pod karą śmierci. W ten sposób właśnie, W latach 1569-1571 Jan został wybrany mistrzem nowicjatu. W roku 1570 został kapłanem w Pastranie, natomiast w roku 1571 został rektorem w Alcali, czyli pierwszego klasztoru karmelitów, który przyjął reformę. W postępowaniu Jana tymczasem, jego przełożeni, dopatrzyli się swego rodzaju niesubordynacji. Został aresztowany w Avila w nocy z dnia 2 na 3 grudnia 1577 roku, następnie siłą zabrany do Toledo. Wtrącony tamże do więzienia klasztornego, był nie tylko uwięziony, ale i skazany na głodowanie i częstą chłostę. Nie załamał się jednak. Jak sam później pisał, w tejże “paszczy wieloryba” przebył 9 miesięcy. Przeżywał stany mistyczne właśnie wtedy, bowiem żarliwie się modlił. 15 sierpnia 1578 roku udało mu się zbiec z więzienia. Bracia z jego klasztoru przyjęli go wówczas z wielką radością. 9 października tego roku Jan wziął udział w specjalnej kapitule, na której został niemal jednogłośnie wybrany na przełożonego konwentu w Jaen, w Andaluzji. W roku następnym, czyli w 1579, Jan otworzył nowy dom reformy, w Baeza, gdzie pozostawał przełożonym do roku 1582. W roku 1581 dzięki niemu z domów zreformowanych karmelitów utworzono osobną prowincje. Zezwolił na to papież Grzegorz XIII, który wydał specjalne breve z 22 lipca 1580 roku. W roku 1582 Jan został przełożonym domu w Granadzie, a trzy lata później wikariuszem prowincji Andaluzja. Jednak z czasem zawiązane w tym łonie stronnictwo złagodzonej reguły zaczęło brać górę. Jan na skutek tego został usunięty ze wszystkich swych urzędów i jako już zwykły zakonnik dokończył życie w klasztorze w Ubedzie 14 grudnia 1591 roku w wieku zaledwie 49 lat. Ciekawostki o św. Janie od Krzyża Sławę zdobył dzięki pismom swego autorstwa, lecz znaczna większość z nich tuż po jego śmierci została zniszczona. a to w obawie przed spopularyzowaniem się jego surowej reguły. Zachowały się szczęśliwie 22 dzieła, w tym kilkanaście wspaniałych utworów poetyckich, które do dziś dla mistyki chrześcijańskiej mają wprost wartość bezcenną. Jego dwa dzieła – “Noc ciemna” oraz “Pieśń duchowa” są swoistą perłą w światowej literaturze mistyki. One też nadały Janowi tytuł doktora Kościoła; dzięki nim zwany jest zwykle również doktorem mistycznym. Dzisiaj jego dzieła są przełożone na wszystkie znane języki świata i należą do klasyki dzieł mistycznych. Miał także Jan wybitne zdolności malarskie. Umiał rysunkiem, poglądowo, przedstawić nawet bardzo skomplikowane drogi mistyki (wśród jego dzieł można wymienić choćby szkic zatytułowany “Góra doskonałości”). W ikonografii św. Jana od Krzyża przedstawiano w habicie karmelitańskim. Jego atrybutami są stałe elementy takie jak otwarta księga, lilia, krucyfiks jak r również orzeł u jego stóp. Cytaty św. Jana od Krzyża “Mądrość przychodzi przez miłość, milczenie i umartwienie. Największą mądrością jest umieć milczeć i nie zważać na słowa, uczynki i życie innych.” “O Boże mój, któż Cię nie znajdzie według swej woli i pragnienia, gdy Cię szuka z czystą i pełną prostoty miłością? Wszak Ty sam ukazujesz się pierwszy i wychodzisz na spotkanie tych, którzy Cię szukają!” “Odrzucenie własnego, ograniczonego sposobu postępowania jest dojściem do celu, jest dojściem do tego co niema ograniczenia, to jest do Boga.” “Pamiętaj, że wszystko to, co ci się przydarza dobrego czy złego, pochodzi od Boga, abyś z jednej strony nie wbijał się w pychę i z drugiej nie tracił odwagi.”

Źródło: https://zyciorysy.info/sw-jan-od-krzyza/ | Zyciorysy.info

Biografia i życiorys św. Jana od Krzyża Z początku pracował w szpitalu, by następnie próbować swych sił w różnych zawodach u kolejnych majstrów, którzy to uczyli go tkactwa, krawiectwa, snycerstwa, malarstwa, był też i później zakrystianem, wreszcie pielęgniarzem, a wszystko dlatego, że położenie rodziny było materialnie złe. Na przestrzeni lat 1559-1563 uczęszczał do jezuickiego kolegium, by ostatecznie wstąpić do karmelitów jako Jan. Święcenia kapłańskie otrzymał zaś w 1567 roku. Wkrótce poznał się i zaprzyjaźnił z św. Teresą z Avila, przyjmując sobie za cel zreformowanie reguły klasztornej, choćby nawet pod karą śmierci. W ten sposób właśnie, W latach 1569-1571 Jan został wybrany mistrzem nowicjatu. W roku 1570 został kapłanem w Pastranie, natomiast w roku 1571 został rektorem w Alcali, czyli pierwszego klasztoru karmelitów, który przyjął reformę. W postępowaniu Jana tymczasem, jego przełożeni, dopatrzyli się swego rodzaju niesubordynacji. Został aresztowany w Avila w nocy z dnia 2 na 3 grudnia 1577 roku, następnie siłą zabrany do Toledo. Wtrącony tamże do więzienia klasztornego, był nie tylko uwięziony, ale i skazany na głodowanie i częstą chłostę. Nie załamał się jednak. Jak sam później pisał, w tejże “paszczy wieloryba” przebył 9 miesięcy. Przeżywał stany mistyczne właśnie wtedy, bowiem żarliwie się modlił. 15 sierpnia 1578 roku udało mu się zbiec z więzienia. Bracia z jego klasztoru przyjęli go wówczas z wielką radością. 9 października tego roku Jan wziął udział w specjalnej kapitule, na której został niemal jednogłośnie wybrany na przełożonego konwentu w Jaen, w Andaluzji. W roku następnym, czyli w 1579, Jan otworzył nowy dom reformy, w Baeza, gdzie pozostawał przełożonym do roku 1582. W roku 1581 dzięki niemu z domów zreformowanych karmelitów utworzono osobną prowincje. Zezwolił na to papież Grzegorz XIII, który wydał specjalne breve z 22 lipca 1580 roku. W roku 1582 Jan został przełożonym domu w Granadzie, a trzy lata później wikariuszem prowincji Andaluzja. Jednak z czasem zawiązane w tym łonie stronnictwo złagodzonej reguły zaczęło brać górę. Jan na skutek tego został usunięty ze wszystkich swych urzędów i jako już zwykły zakonnik dokończył życie w klasztorze w Ubedzie 14 grudnia 1591 roku w wieku zaledwie 49 lat. Ciekawostki o św. Janie od Krzyża Sławę zdobył dzięki pismom swego autorstwa, lecz znaczna większość z nich tuż po jego śmierci została zniszczona. a to w obawie przed spopularyzowaniem się jego surowej reguły. Zachowały się szczęśliwie 22 dzieła, w tym kilkanaście wspaniałych utworów poetyckich, które do dziś dla mistyki chrześcijańskiej mają wprost wartość bezcenną. Jego dwa dzieła – “Noc ciemna” oraz “Pieśń duchowa” są swoistą perłą w światowej literaturze mistyki. One też nadały Janowi tytuł doktora Kościoła; dzięki nim zwany jest zwykle również doktorem mistycznym. Dzisiaj jego dzieła są przełożone na wszystkie znane języki świata i należą do klasyki dzieł mistycznych. Miał także Jan wybitne zdolności malarskie. Umiał rysunkiem, poglądowo, przedstawić nawet bardzo skomplikowane drogi mistyki (wśród jego dzieł można wymienić choćby szkic zatytułowany “Góra doskonałości”). W ikonografii św. Jana od Krzyża przedstawiano w habicie karmelitańskim. Jego atrybutami są stałe elementy takie jak otwarta księga, lilia, krucyfiks jak r również orzeł u jego stóp. Cytaty św. Jana od Krzyża “Mądrość przychodzi przez miłość, milczenie i umartwienie. Największą mądrością jest umieć milczeć i nie zważać na słowa, uczynki i życie innych.” “O Boże mój, któż Cię nie znajdzie według swej woli i pragnienia, gdy Cię szuka z czystą i pełną prostoty miłością? Wszak Ty sam ukazujesz się pierwszy i wychodzisz na spotkanie tych, którzy Cię szukają!” “Odrzucenie własnego, ograniczonego sposobu postępowania jest dojściem do celu, jest dojściem do tego co niema ograniczenia, to jest do Boga.” “Pamiętaj, że wszystko to, co ci się przydarza dobrego czy złego, pochodzi od Boga, abyś z jednej strony nie wbijał się w pychę i z drugiej nie tracił odwagi.” “Szatan, świat i własne ciało stoją nam na przeszkodzie w dążeniu do Boga.”

Źródło: https://zyciorysy.info/sw-jan-od-krzyza/ | Zyciorysy.info

Biografia i życiorys św. Jana od Krzyża Z początku pracował w szpitalu, by następnie próbować swych sił w różnych zawodach u kolejnych majstrów, którzy to uczyli go tkactwa, krawiectwa, snycerstwa, malarstwa, był też i później zakrystianem, wreszcie pielęgniarzem, a wszystko dlatego, że położenie rodziny było materialnie złe. Na przestrzeni lat 1559-1563 uczęszczał do jezuickiego kolegium, by ostatecznie wstąpić do karmelitów jako Jan. Święcenia kapłańskie otrzymał zaś w 1567 roku. Wkrótce poznał się i zaprzyjaźnił z św. Teresą z Avila, przyjmując sobie za cel zreformowanie reguły klasztornej, choćby nawet pod karą śmierci. W ten sposób właśnie, W latach 1569-1571 Jan został wybrany mistrzem nowicjatu. W roku 1570 został kapłanem w Pastranie, natomiast w roku 1571 został rektorem w Alcali, czyli pierwszego klasztoru karmelitów, który przyjął reformę. W postępowaniu Jana tymczasem, jego przełożeni, dopatrzyli się swego rodzaju niesubordynacji. Został aresztowany w Avila w nocy z dnia 2 na 3 grudnia 1577 roku, następnie siłą zabrany do Toledo. Wtrącony tamże do więzienia klasztornego, był nie tylko uwięziony, ale i skazany na głodowanie i częstą chłostę. Nie załamał się jednak. Jak sam później pisał, w tejże “paszczy wieloryba” przebył 9 miesięcy. Przeżywał stany mistyczne właśnie wtedy, bowiem żarliwie się modlił. 15 sierpnia 1578 roku udało mu się zbiec z więzienia. Bracia z jego klasztoru przyjęli go wówczas z wielką radością. 9 października tego roku Jan wziął udział w specjalnej kapitule, na której został niemal jednogłośnie wybrany na przełożonego konwentu w Jaen, w Andaluzji. W roku następnym, czyli w 1579, Jan otworzył nowy dom reformy, w Baeza, gdzie pozostawał przełożonym do roku 1582. W roku 1581 dzięki niemu z domów zreformowanych karmelitów utworzono osobną prowincje. Zezwolił na to papież Grzegorz XIII, który wydał specjalne breve z 22 lipca 1580 roku. W roku 1582 Jan został przełożonym domu w Granadzie, a trzy lata później wikariuszem prowincji Andaluzja. Jednak z czasem zawiązane w tym łonie stronnictwo złagodzonej reguły zaczęło brać górę. Jan na skutek tego został usunięty ze wszystkich swych urzędów i jako już zwykły zakonnik dokończył życie w klasztorze w Ubedzie 14 grudnia 1591 roku w wieku zaledwie 49 lat. Ciekawostki o św. Janie od Krzyża Sławę zdobył dzięki pismom swego autorstwa, lecz znaczna większość z nich tuż po jego śmierci została zniszczona. a to w obawie przed spopularyzowaniem się jego surowej reguły. Zachowały się szczęśliwie 22 dzieła, w tym kilkanaście wspaniałych utworów poetyckich, które do dziś dla mistyki chrześcijańskiej mają wprost wartość bezcenną. Jego dwa dzieła – “Noc ciemna” oraz “Pieśń duchowa” są swoistą perłą w światowej literaturze mistyki. One też nadały Janowi tytuł doktora Kościoła; dzięki nim zwany jest zwykle również doktorem mistycznym. Dzisiaj jego dzieła są przełożone na wszystkie znane języki świata i należą do klasyki dzieł mistycznych. Miał także Jan wybitne zdolności malarskie. Umiał rysunkiem, poglądowo, przedstawić nawet bardzo skomplikowane drogi mistyki (wśród jego dzieł można wymienić choćby szkic zatytułowany “Góra doskonałości”). W ikonografii św. Jana od Krzyża przedstawiano w habicie karmelitańskim. Jego atrybutami są stałe elementy takie jak otwarta księga, lilia, krucyfiks jak r również orzeł u jego stóp. Cytaty św. Jana od Krzyża “Mądrość przychodzi przez miłość, milczenie i umartwienie. Największą mądrością jest umieć milczeć i nie zważać na słowa, uczynki i życie innych.” “O Boże mój, któż Cię nie znajdzie według swej woli i pragnienia, gdy Cię szuka z czystą i pełną prostoty miłością? Wszak Ty sam ukazujesz się pierwszy i wychodzisz na spotkanie tych, którzy Cię szukają!” “Odrzucenie własnego, ograniczonego sposobu postępowania jest dojściem do celu, jest dojściem do tego co niema ograniczenia, to jest do Boga.”

Źródło: https://zyciorysy.info/sw-jan-od-krzyza/ | Zyciorysy.info 

Z początku pracował w szpitalu, by następnie próbować swych sił w różnych zawodach u kolejnych majstrów, którzy to uczyli go tkactwa, krawiectwa, snycerstwa, malarstwa, był też i później zakrystianem, wreszcie pielęgniarzem, a wszystko dlatego, że położenie rodziny było materialnie złe. 

Na przestrzeni lat 1559-1563 uczęszczał do jezuickiego kolegium, by ostatecznie wstąpić do karmelitów jako Jan. Święcenia kapłańskie otrzymał zaś w 1567 roku. 

Wkrótce poznał się i zaprzyjaźnił z św. Teresą z Avila, przyjmując sobie za cel zreformowanie reguły klasztornej, choćby nawet pod karą śmierci. W ten sposób właśnie, W latach 1569-1571 Jan został wybrany mistrzem nowicjatu. W roku 1570 został kapłanem w Pastranie, natomiast w roku 1571 został rektorem w Alcali, czyli pierwszego klasztoru karmelitów, który przyjął reformę. W postępowaniu Jana tymczasem, jego przełożeni, dopatrzyli się swego rodzaju niesubordynacji. Został aresztowany w Avila w nocy z dnia 2 na 3 grudnia 1577 roku, następnie siłą zabrany do Toledo. Wtrącony tamże do więzienia klasztornego, był nie tylko uwięziony, ale i skazany na głodowanie i częstą chłostę. Nie załamał się jednak. Jak sam później pisał, w tejże “paszczy wieloryba” przebył 9 miesięcy. Przeżywał stany mistyczne właśnie wtedy, bowiem żarliwie się modlił. 

15 sierpnia 1578 roku udało mu się zbiec z więzienia. Bracia z jego klasztoru przyjęli go wówczas z wielką radością...

Zmarł.14 grudnia 1591 roku w wieku zaledwie 49 lat. 

Ciekawostki o św. Janie od Krzyża

 Sławę zdobył dzięki pismom swego autorstwa, lecz znaczna większość z nich tuż po jego śmierci została zniszczona. a to w obawie przed spopularyzowaniem się jego surowej reguły. Zachowały się szczęśliwie 22 dzieła, w tym kilkanaście wspaniałych utworów poetyckich, które do dziś dla mistyki chrześcijańskiej mają wprost wartość bezcenną. Jego dwa dzieła – “Noc ciemna” oraz “Pieśń duchowa” są swoistą perłą w światowej literaturze mistyki. 

Miał także Jan wybitne zdolności malarskie. Umiał rysunkiem, poglądowo, przedstawić nawet bardzo skomplikowane drogi mistyki (wśród jego dzieł można wymienić choćby szkic zatytułowany “Góra doskonałości”).

 “Mądrość przychodzi przez miłość, milczenie i umartwienie. Największą mądrością jest umieć milczeć i nie zważać na słowa, uczynki i życie innych.”

informacje ze strony:  https://zyciorysy.info/sw-jan-od-krzyza/

Pieśń Duchowa - św. Jan od Krzyża - TWOJE NIEBO przy dźwiękach harfy

https://www.youtube.com/watch?v=PM9yaDYim3E

Biografia i życiorys św. Jana od Krzyża Z początku pracował w szpitalu, by następnie próbować swych sił w różnych zawodach u kolejnych majstrów, którzy to uczyli go tkactwa, krawiectwa, snycerstwa, malarstwa, był też i później zakrystianem, wreszcie pielęgniarzem, a wszystko dlatego, że położenie rodziny było materialnie złe. Na przestrzeni lat 1559-1563 uczęszczał do jezuickiego kolegium, by ostatecznie wstąpić do karmelitów jako Jan. Święcenia kapłańskie otrzymał zaś w 1567 roku. Wkrótce poznał się i zaprzyjaźnił z św. Teresą z Avila, przyjmując sobie za cel zreformowanie reguły klasztornej, choćby nawet pod karą śmierci. W ten sposób właśnie, W latach 1569-1571 Jan został wybrany mistrzem nowicjatu. W roku 1570 został kapłanem w Pastranie, natomiast w roku 1571 został rektorem w Alcali, czyli pierwszego klasztoru karmelitów, który przyjął reformę. W postępowaniu Jana tymczasem, jego przełożeni, dopatrzyli się swego rodzaju niesubordynacji. Został aresztowany w Avila w nocy z dnia 2 na 3 grudnia 1577 roku, następnie siłą zabrany do Toledo. Wtrącony tamże do więzienia klasztornego, był nie tylko uwięziony, ale i skazany na głodowanie i częstą chłostę. Nie załamał się jednak. Jak sam później pisał, w tejże “paszczy wieloryba” przebył 9 miesięcy. Przeżywał stany mistyczne właśnie wtedy, bowiem żarliwie się modlił. 15 sierpnia 1578 roku udało mu się zbiec z więzienia. Bracia z jego klasztoru przyjęli go wówczas z wielką radością. 9 października tego roku Jan wziął udział w specjalnej kapitule, na której został niemal jednogłośnie wybrany na przełożonego konwentu w Jaen, w Andaluzji. W roku następnym, czyli w 1579, Jan otworzył nowy dom reformy, w Baeza, gdzie pozostawał przełożonym do roku 1582. W roku 1581 dzięki niemu z domów zreformowanych karmelitów utworzono osobną prowincje. Zezwolił na to papież Grzegorz XIII, który wydał specjalne breve z 22 lipca 1580 roku. W roku 1582 Jan został przełożonym domu w Granadzie, a trzy lata później wikariuszem prowincji Andaluzja. Jednak z czasem zawiązane w tym łonie stronnictwo złagodzonej reguły zaczęło brać górę. Jan na skutek tego został usunięty ze wszystkich swych urzędów i jako już zwykły zakonnik dokończył życie w klasztorze w Ubedzie 14 grudnia 1591 roku w wieku zaledwie 49 lat. Ciekawostki o św. Janie od Krzyża Sławę zdobył dzięki pismom swego autorstwa, lecz znaczna większość z nich tuż po jego śmierci została zniszczona. a to w obawie przed spopularyzowaniem się jego surowej reguły. Zachowały się szczęśliwie 22 dzieła, w tym kilkanaście wspaniałych utworów poetyckich, które do dziś dla mistyki chrześcijańskiej mają wprost wartość bezcenną. Jego dwa dzieła – “Noc ciemna” oraz “Pieśń duchowa” są swoistą perłą w światowej literaturze mistyki. One też nadały Janowi tytuł doktora Kościoła; dzięki nim zwany jest zwykle również doktorem mistycznym. Dzisiaj jego dzieła są przełożone na wszystkie znane języki świata i należą do klasyki dzieł mistycznych. Miał także Jan wybitne zdolności malarskie. Umiał rysunkiem, poglądowo, przedstawić nawet bardzo skomplikowane drogi mistyki (wśród jego dzieł można wymienić choćby szkic zatytułowany “Góra doskonałości”). W ikonografii św. Jana od Krzyża przedstawiano w habicie karmelitańskim. Jego atrybutami są stałe elementy takie jak otwarta księga, lilia, krucyfiks jak r również orzeł u jego stóp. Cytaty św. Jana od Krzyża “Mądrość przychodzi przez miłość, milczenie i umartwienie. Największą mądrością jest umieć milczeć i nie zważać na słowa, uczynki i życie innych.” “O Boże mój, któż Cię nie znajdzie według swej woli i pragnienia, gdy Cię szuka z czystą i pełną prostoty miłością? Wszak Ty sam ukazujesz się pierwszy i wychodzisz na spotkanie tych, którzy Cię szukają!” “Odrzucenie własnego, ograniczonego sposobu postępowania jest dojściem do celu, jest dojściem do tego co niema ograniczenia, to jest do Boga.”

Źródło: https://zyciorysy.info/sw-jan-od-krzyza/ | Zyciorysy.info

Biografia i życiorys św. Jana od Krzyża Z początku pracował w szpitalu, by następnie próbować swych sił w różnych zawodach u kolejnych majstrów, którzy to uczyli go tkactwa, krawiectwa, snycerstwa, malarstwa, był też i później zakrystianem, wreszcie pielęgniarzem, a wszystko dlatego, że położenie rodziny było materialnie złe. Na przestrzeni lat 1559-1563 uczęszczał do jezuickiego kolegium, by ostatecznie wstąpić do karmelitów jako Jan. Święcenia kapłańskie otrzymał zaś w 1567 roku. Wkrótce poznał się i zaprzyjaźnił z św. Teresą z Avila, przyjmując sobie za cel zreformowanie reguły klasztornej, choćby nawet pod karą śmierci. W ten sposób właśnie, W latach 1569-1571 Jan został wybrany mistrzem nowicjatu. W roku 1570 został kapłanem w Pastranie, natomiast w roku 1571 został rektorem w Alcali, czyli pierwszego klasztoru karmelitów, który przyjął reformę. W postępowaniu Jana tymczasem, jego przełożeni, dopatrzyli się swego rodzaju niesubordynacji. Został aresztowany w Avila w nocy z dnia 2 na 3 grudnia 1577 roku, następnie siłą zabrany do Toledo. Wtrącony tamże do więzienia klasztornego, był nie tylko uwięziony, ale i skazany na głodowanie i częstą chłostę. Nie załamał się jednak. Jak sam później pisał, w tejże “paszczy wieloryba” przebył 9 miesięcy. Przeżywał stany mistyczne właśnie wtedy, bowiem żarliwie się modlił. 15 sierpnia 1578 roku udało mu się zbiec z więzienia. Bracia z jego klasztoru przyjęli go wówczas z wielką radością. 9 października tego roku Jan wziął udział w specjalnej kapitule, na której został niemal jednogłośnie wybrany na przełożonego konwentu w Jaen, w Andaluzji. W roku następnym, czyli w 1579, Jan otworzył nowy dom reformy, w Baeza, gdzie pozostawał przełożonym do roku 1582. W roku 1581 dzięki niemu z domów zreformowanych karmelitów utworzono osobną prowincje. Zezwolił na to papież Grzegorz XIII, który wydał specjalne breve z 22 lipca 1580 roku. W roku 1582 Jan został przełożonym domu w Granadzie, a trzy lata później wikariuszem prowincji Andaluzja. Jednak z czasem zawiązane w tym łonie stronnictwo złagodzonej reguły zaczęło brać górę. Jan na skutek tego został usunięty ze wszystkich swych urzędów i jako już zwykły zakonnik dokończył życie w klasztorze w Ubedzie 14 grudnia 1591 roku w wieku zaledwie 49 lat. Ciekawostki o św. Janie od Krzyża Sławę zdobył dzięki pismom swego autorstwa, lecz znaczna większość z nich tuż po jego śmierci została zniszczona. a to w obawie przed spopularyzowaniem się jego surowej reguły. Zachowały się szczęśliwie 22 dzieła, w tym kilkanaście wspaniałych utworów poetyckich, które do dziś dla mistyki chrześcijańskiej mają wprost wartość bezcenną. Jego dwa dzieła – “Noc ciemna” oraz “Pieśń duchowa” są swoistą perłą w światowej literaturze mistyki. One też nadały Janowi tytuł doktora Kościoła; dzięki nim zwany jest zwykle również doktorem mistycznym. Dzisiaj jego dzieła są przełożone na wszystkie znane języki świata i należą do klasyki dzieł mistycznych. Miał także Jan wybitne zdolności malarskie. Umiał rysunkiem, poglądowo, przedstawić nawet bardzo skomplikowane drogi mistyki (wśród jego dzieł można wymienić choćby szkic zatytułowany “Góra doskonałości”). W ikonografii św. Jana od Krzyża przedstawiano w habicie karmelitańskim. Jego atrybutami są stałe elementy takie jak otwarta księga, lilia, krucyfiks jak r również orzeł u jego stóp. Cytaty św. Jana od Krzyża “Mądrość przychodzi przez miłość, milczenie i umartwienie. Największą mądrością jest umieć milczeć i nie zważać na słowa, uczynki i życie innych.” “O Boże mój, któż Cię nie znajdzie według swej woli i pragnienia, gdy Cię szuka z czystą i pełną prostoty miłością? Wszak Ty sam ukazujesz się pierwszy i wychodzisz na spotkanie tych, którzy Cię szukają!” “Odrzucenie własnego, ograniczonego sposobu postępowania jest dojściem do celu, jest dojściem do tego co niema ograniczenia, to jest do Boga.” “Pamiętaj, że wszystko to, co ci się przydarza dobrego czy złego, pochodzi od Boga, abyś z jednej strony nie wbijał się w pychę i z drugiej nie tracił odwagi.”

Źródło: https://zyciorysy.info/sw-jan-od-krzyza/ | Zyciorysy.info

Biografia i życiorys św. Jana od Krzyża Z początku pracował w szpitalu, by następnie próbować swych sił w różnych zawodach u kolejnych majstrów, którzy to uczyli go tkactwa, krawiectwa, snycerstwa, malarstwa, był też i później zakrystianem, wreszcie pielęgniarzem, a wszystko dlatego, że położenie rodziny było materialnie złe. Na przestrzeni lat 1559-1563 uczęszczał do jezuickiego kolegium, by ostatecznie wstąpić do karmelitów jako Jan. Święcenia kapłańskie otrzymał zaś w 1567 roku. Wkrótce poznał się i zaprzyjaźnił z św. Teresą z Avila, przyjmując sobie za cel zreformowanie reguły klasztornej, choćby nawet pod karą śmierci. W ten sposób właśnie, W latach 1569-1571 Jan został wybrany mistrzem nowicjatu. W roku 1570 został kapłanem w Pastranie, natomiast w roku 1571 został rektorem w Alcali, czyli pierwszego klasztoru karmelitów, który przyjął reformę. W postępowaniu Jana tymczasem, jego przełożeni, dopatrzyli się swego rodzaju niesubordynacji. Został aresztowany w Avila w nocy z dnia 2 na 3 grudnia 1577 roku, następnie siłą zabrany do Toledo. Wtrącony tamże do więzienia klasztornego, był nie tylko uwięziony, ale i skazany na głodowanie i częstą chłostę. Nie załamał się jednak. Jak sam później pisał, w tejże “paszczy wieloryba” przebył 9 miesięcy. Przeżywał stany mistyczne właśnie wtedy, bowiem żarliwie się modlił. 15 sierpnia 1578 roku udało mu się zbiec z więzienia. Bracia z jego klasztoru przyjęli go wówczas z wielką radością. 9 października tego roku Jan wziął udział w specjalnej kapitule, na której został niemal jednogłośnie wybrany na przełożonego konwentu w Jaen, w Andaluzji. W roku następnym, czyli w 1579, Jan otworzył nowy dom reformy, w Baeza, gdzie pozostawał przełożonym do roku 1582. W roku 1581 dzięki niemu z domów zreformowanych karmelitów utworzono osobną prowincje. Zezwolił na to papież Grzegorz XIII, który wydał specjalne breve z 22 lipca 1580 roku. W roku 1582 Jan został przełożonym domu w Granadzie, a trzy lata później wikariuszem prowincji Andaluzja. Jednak z czasem zawiązane w tym łonie stronnictwo złagodzonej reguły zaczęło brać górę. Jan na skutek tego został usunięty ze wszystkich swych urzędów i jako już zwykły zakonnik dokończył życie w klasztorze w Ubedzie 14 grudnia 1591 roku w wieku zaledwie 49 lat. Ciekawostki o św. Janie od Krzyża Sławę zdobył dzięki pismom swego autorstwa, lecz znaczna większość z nich tuż po jego śmierci została zniszczona. a to w obawie przed spopularyzowaniem się jego surowej reguły. Zachowały się szczęśliwie 22 dzieła, w tym kilkanaście wspaniałych utworów poetyckich, które do dziś dla mistyki chrześcijańskiej mają wprost wartość bezcenną. Jego dwa dzieła – “Noc ciemna” oraz “Pieśń duchowa” są swoistą perłą w światowej literaturze mistyki. One też nadały Janowi tytuł doktora Kościoła; dzięki nim zwany jest zwykle również doktorem mistycznym. Dzisiaj jego dzieła są przełożone na wszystkie znane języki świata i należą do klasyki dzieł mistycznych. Miał także Jan wybitne zdolności malarskie. Umiał rysunkiem, poglądowo, przedstawić nawet bardzo skomplikowane drogi mistyki (wśród jego dzieł można wymienić choćby szkic zatytułowany “Góra doskonałości”). W ikonografii św. Jana od Krzyża przedstawiano w habicie karmelitańskim. Jego atrybutami są stałe elementy takie jak otwarta księga, lilia, krucyfiks jak r również orzeł u jego stóp. Cytaty św. Jana od Krzyża “Mądrość przychodzi przez miłość, milczenie i umartwienie. Największą mądrością jest umieć milczeć i nie zważać na słowa, uczynki i życie innych.” “O Boże mój, któż Cię nie znajdzie według swej woli i pragnienia, gdy Cię szuka z czystą i pełną prostoty miłością? Wszak Ty sam ukazujesz się pierwszy i wychodzisz na spotkanie tych, którzy Cię szukają!” “Odrzucenie własnego, ograniczonego sposobu postępowania jest dojściem do celu, jest dojściem do tego co niema ograniczenia, to jest do Boga.” “Pamiętaj, że wszystko to, co ci się przydarza dobrego czy złego, pochodzi od Boga, abyś z jednej strony nie wbijał się w pychę i z drugiej nie tracił odwagi.”

Źródło: https://zyciorysy.info/sw-jan-od-krzyza/ | Zyciorysy.info

Biografia i życiorys św. Jana od Krzyża Z początku pracował w szpitalu, by następnie próbować swych sił w różnych zawodach u kolejnych majstrów, którzy to uczyli go tkactwa, krawiectwa, snycerstwa, malarstwa, był też i później zakrystianem, wreszcie pielęgniarzem, a wszystko dlatego, że położenie rodziny było materialnie złe. Na przestrzeni lat 1559-1563 uczęszczał do jezuickiego kolegium, by ostatecznie wstąpić do karmelitów jako Jan. Święcenia kapłańskie otrzymał zaś w 1567 roku. Wkrótce poznał się i zaprzyjaźnił z św. Teresą z Avila, przyjmując sobie za cel zreformowanie reguły klasztornej, choćby nawet pod karą śmierci. W ten sposób właśnie, W latach 1569-1571 Jan został wybrany mistrzem nowicjatu. W roku 1570 został kapłanem w Pastranie, natomiast w roku 1571 został rektorem w Alcali, czyli pierwszego klasztoru karmelitów, który przyjął reformę. W postępowaniu Jana tymczasem, jego przełożeni, dopatrzyli się swego rodzaju niesubordynacji. Został aresztowany w Avila w nocy z dnia 2 na 3 grudnia 1577 roku, następnie siłą zabrany do Toledo. Wtrącony tamże do więzienia klasztornego, był nie tylko uwięziony, ale i skazany na głodowanie i częstą chłostę. Nie załamał się jednak. Jak sam później pisał, w tejże “paszczy wieloryba”

Źródło: https://zyciorysy.info/sw-jan-od-krzyza/ | Zyciorysy.info

Biografia i życiorys św. Jana od Krzyża Z początku pracował w szpitalu, by następnie próbować swych sił w różnych zawodach u kolejnych majstrów, którzy to uczyli go tkactwa, krawiectwa, snycerstwa, malarstwa, był też i później zakrystianem, wreszcie pielęgniarzem, a wszystko dlatego, że położenie rodziny było materialnie złe. Na przestrzeni lat 1559-1563 uczęszczał do jezuickiego kolegium, by ostatecznie wstąpić do karmelitów jako Jan. Święcenia kapłańskie otrzymał zaś w 1567 roku. Wkrótce poznał się i zaprzyjaźnił z św. Teresą z Avila, przyjmując sobie za cel zreformowanie reguły klasztornej, choćby nawet pod karą śmierci. W ten sposób właśnie, W latach 1569-1571 Jan został wybrany mistrzem nowicjatu. W roku 1570 został kapłanem w Pastranie, natomiast w roku 1571 został rektorem w Alcali, czyli pierwszego klasztoru karmelitów, który przyjął reformę. W postępowaniu Jana tymczasem, jego przełożeni, dopatrzyli się swego rodzaju niesubordynacji. Został aresztowany w Avila w nocy z dnia 2 na 3 grudnia 1577 roku, następnie siłą zabrany do Toledo. Wtrącony tamże do więzienia klasztornego, był nie tylko uwięziony, ale i skazany na głodowanie i częstą chłostę. Nie załamał się jednak. Jak sam później pisał, w tejże “paszczy wieloryba”

Źródło: https://zyciorysy.info/sw-jan-od-krzyza/ | Zyciorysy.info

13 grudnia- świętej Łucji. Potronka światła

 

13 grudnia - w najkrótszy dzień w roku - w Szwecji obchodzi się święto światła, którego patronką jest święta Łucja. Tego dnia w całym kraju odbywają się malownicze pochody ubranych na biało dziewcząt w koronach z płonących świec.

Żyjąca na przełomie III i IV w. Łucja z Syrakuz to święta otoczona kultem w Kościele rzymskokatolickim i prawosławnym. Według podań Łucja zginęła męczeńską śmiercią w obronie wiary, a jedną z tortur, jakim poddali ją oprawcy, było wyłupienie oczu. Dlatego też Łucja (po łacinie lux oznacza światło) została patronką światła, a jej święto obchodzi się w najkrótszy dzień w roku, 13 grudnia. Święta Łucja opiekuje się niewidomymi, chorującymi na oczy, ale także… pisarzami. 

 Jedna z wersji życiorysu św. Łucji mówi o tym, jakoby dostarczała ona posiłki ukrywającym się w rzymskich katakumbach prześladowanym chrześcijanom. Drogę przez ciemne katakumby oświetlała sobie świecami wplecionymi w wianek. I to właśnie z tej historii zaczerpnięto obrzęd, który do dziś jest symbolem obchodów święta światła.

Ogłoszenia parafialne 14.12- 20.12.2020r.

 

 Ogłoszenia  parafialne 14.12- 20.12.2020r.

14.12.2020r- poniedziałek- wspomnienie św.  Jana od Krzyża, prezbitera,

15.12.2020r- wtorek- dzień powszedni

16.12.2020r- środa-dzień powszedni

17.12.2020r- czwartek-dzień powszedni

18.12.2020r- piątek-dzień powszedni

 19.12.2020r- sobota-dzień powszedni

20.12.2020r- niedziela- czwarta niedziela Adwentu

Msza św. w niedziele o godz. 10.30

Nie zapomnij!

Weź udział we Mszy świętej.  

 Różaniec do Granic Czasu 31.12.2020r.

Nasza wspólna podróż jeszcze się nie kończy.
Zapraszamy Was, by jeszcze raz „spakować plecaki” i ruszyć w drogę.
Tym razem, na końcu tej wyprawy wybiega nam na spotkanie sam Bóg Ojciec, nasz Stworzyciel, nasz Tata. Wybiega, by każde swoje zagubione dziecko mocno przytulić, ukoić i otoczyć swoją Miłością.

Różaniec do Granic Czasu, może być jednym z bardziej niezwykłych wydarzeń. 

Córko i Synu Marnotrawny – wróć do Boga Ojca!

więcej informacji na stronie: https://rozaniecdogranic.pl/

12 grudnia- wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Guadalupe

 

 Najświętszej Maryi Panny z Guadalupe

Jak głosi tradycja, 12 grudnia 1531 roku Matka Boża ukazała się Indianinowi św. Juanowi Diego. Mówiła w jego ojczystym języku nahuatl. Ubrana była we wspaniały strój: w różową tunikę i błękitny płaszcz, opasana czarną wstęgą, co dla Azteków oznaczało, że była brzemienna. Zwróciła się ona do Juana Diego: "Drogi synku, kocham cię. Jestem Maryja, zawsze Dziewica, Matka Prawdziwego Boga, który daje i zachowuje życie. On jest Stwórcą wszechrzeczy, jest wszechobecny. Jest Panem nieba i ziemi. Chcę mieć świątynię w miejscu, w którym okażę współczucie twemu ludowi i wszystkim ludziom, którzy szczerze proszą mnie o pomoc w swojej pracy i w swoich smutkach. Tutaj zobaczę ich łzy. Ale uspokoję ich i pocieszę. Idź teraz i powiedz biskupowi o wszystkim, co tu widziałeś i słyszałeś".

Początkowo biskup Meksyku nie dał wiary Juanowi. Juan poprosił więc Maryję o jakiś znak, którym mógłby przekonać biskupa. W czasie kolejnego spotkania Maryja kazała Indianinowi wejść na szczyt wzgórza. Rosły tam przepiękne kwiaty. Madonna poleciła Juanowi nazbierać całe ich naręcze i schować je do tilmy (był to rodzaj indiańskiego płaszcza, opuszczony z przodu jak peleryna, a z tyłu podwiązany na kształt worka). Juan szybko spełnił to polecenie, a Maryja sama starannie poukładała zebrane kwiaty. Juan natychmiast udał się do biskupa i w jego obecności rozwiązał rogi swojego płaszcza. Na podłogę wysypały się kastylijskie róże, a biskup i wszyscy obecni uklękli w zachwycie.

Na rozwiniętym płaszczu zobaczyli przepiękny wizerunek Maryi z zamyśloną twarzą o ciemnej karnacji, ubraną w czerwoną szatę, spiętą pod szyją małą spinką w kształcie krzyża. Jej głowę przykrywał błękitny płaszcz ze złotą lamówką i gwiazdami, spod którego widać było starannie zaczesane włosy z przedziałkiem pośrodku. Maryja miała złożone ręce, a pod stopami półksiężyc oraz głowę serafina. Za Jej postacią widoczna była owalna tarcza promieni.

Właśnie ów płaszcz św. Juana Diego, wiszący do dziś w sanktuarium wybudowanym w miejscu objawień, jest słynnym wizerunkiem Matki Bożej z Guadalupe. Na obrazie nie ma znanych barwników ani śladów pędzla. Na materiale nie znać upływu czasu, kolory nie wypłowiały, nie ma na nim śladów po przypadkowym oblaniu żrącym kwasem. Oczy Matki Bożej posiadają nadzwyczajną głębię. W źrenicy Madonny dostrzeżono niezwykle precyzyjny obraz dwunastu postaci.

informacje ze strony:http://www.parafiazwiastowania.pl/108-obraz-matki-boskiej-z-guadalupe-nie-reka-ludzka-uczyniony

10 grudnia -Najświętsza Maryja Panna Loretańska

 

10 grudnia

Najświętsza Maryja Panna Loretańska

 

Kult Matki Bożej Loretańskiej wywodzi się z sanktuarium domu Najświętszej Maryi Panny w Loreto. Jak podaje tradycja, jest to dom z Nazaretu, w którym Archanioł Gabriel pozdrowił przyszłą Matkę Boga i gdzie Słowo stało się Ciałem. Wewnątrz Domku nad ołtarzem umieszczono figurę Matki Bożej Loretańskiej, przedstawiająca Maryję z Dzieciątkiem na lewej ręce. Rzeźba posiada dwie charakterystyczne cechy: jedna dalmatyka okrywa dwie postacie, a twarze Matki Bożej i Dzieciątka mają ciemne oblicza.

2000 lat temu w ciepłym klimacie Palestyny ludzie znajdowali schronienie w grotach wykuwanych w skałach. Czasem dobudowywano dodatkowe pomieszczenia. I tak pewnie postąpili Joachim i Anna, bo ich dom znajdował się obok groty, zbyt małej dla powiększającej się rodziny. Już pierwsi chrześcijanie otaczali to skromne domostwo opieką i szacunkiem. Między innymi cesarzowa Helena w IV w. zwiedziła je, pielgrzymując po Ziemi Świętej, i poleciła wznieść nad nim świątynię. Obudowany w ten sposób Święty Domek przetrwał do XIII w., chociaż chroniący go kościół był parokrotnie burzony i odbudowywany.
Gdy muzułmanie zburzyli bazylikę chroniącą Święty Domek, sam Domek przetrwał, o czym świadczą wspomnienia pielgrzymów odwiedzających w tym czasie Nazaret. Kilka lat później domek Maryi "pojawił się" we włoskim Loreto. Dało to pole do powstania legendy o cudownym przeniesieniu Świętego Domku przez anioły.
Okazało się, że legenda ta wcale nie jest taka daleka od prawdy. W archiwach watykańskich znaleziono dokumenty świadczące o tym, że budynek z Nazaretu został przetransportowany drogą morską przez włoską rodzinę noszącą nazwisko Angeli, co po włosku znaczy aniołowie. Cała operacja przeprowadzona była w sekrecie ze względu na niespokojne czasy i strach o to, by cenny ładunek nie wpadł w niepowołane ręce. Była to na tyle skomplikowana akcja, że bez udziału Opatrzności i wojska anielskiego wydaje się, że była nie do przeprowadzenia. 

Z Loreto związana jest też Litania Loretańska do Najświętszej Maryi Panny, która rozbrzmiewa również w polskich kościołach i kapliczkach każdego roku, zwłaszcza podczas nabożeństw majowych.

 

informacje ze strony: https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/12-10b.php3

 

 

Litania Loretańska do NMP

Kyrie, elejson.  Chryste, elejson. Kyrie, elejson.
Chryste, usłysz nas.  Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże,  zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże,  zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże,  zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, Jedyny Boże,  zmiłuj się nad nami.

Święta Maryjo,                                                             módl się za nami.
Święta Boża Rodzicielko,  
Święta Panno nad pannami,  
Matko Chrystusowa,  
Matko Kościoła,  
Matko łaski Bożej,  
Matko nieskalana,  
Matko najczystsza,  
Matko dziewicza,  
Matko nienaruszona,  
Matko najmilsza,  
Matko przedziwna,  
Matko dobrej rady,  
Matko Stworzyciela,  
Matko Zbawiciela,  
Panno roztropna,  
Panno czcigodna,  
Panno wsławiona,  
Panno można,  
Panno łaskawa,  
Panno wierna,  
Zwierciadło sprawiedliwości,  
Stolico mądrości,  
Przyczyno naszej radości,  
Przybytku Ducha Świętego,  
Przybytku chwalebny,  
Przybytku sławny pobożności,  
Różo duchowna,  
Wieżo Dawidowa,  
Wieżo z kości słoniowej,  
Domie złoty,  
Arko przymierza,  
Bramo niebieska,  
Gwiazdo zaranna,  
Uzdrowienie chorych,  
Ucieczko grzesznych,  
Pocieszycielko strapionych,  
Wspomożenie wiernych,  
Królowo Aniołów,  
Królowo Patriarchów,  
Królowo Proroków,  
Królowo Apostołów,   
Królowo Męczenników,  
Królowo Wyznawców,  
Królowo Dziewic,  
Królowo wszystkich Świętych,  
Królowo bez zmazy pierworodnej poczęta,  
Królowo wniebowzięta,  
Królowo różańca świętego,  
Królowo rodziny,  
Królowo pokoju,  
Królowo Polski 

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata,  przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata,  wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata,  zmiłuj się nad nami.

K: Módl się za nami, Święta Boża Rodzicielko.|
W: Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.

Módlmy się. Panie, nasz Boże, daj nam, sługom swoim, cieszyć się trwałym zdrowiem duszy i ciała, i za wstawiennictwem Najświętszej Maryi, zawsze Dziewicy, uwolnij nas od doczesnych utrapień i obdarz wieczną radością. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Antyfona:
Pod Twoją obronę uciekamy się, Święta Boża Rodzicielko, naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych, ale od wszelakich złych przygód racz nas zawsze wybawiać, Panno chwalebna i błogosławiona. O Pani nasza, Orędowniczko nasza, Pośredniczko nasza, Pocieszycielko nasza. Z Synem swoim nas pojednaj, Synowi swojemu nas polecaj, swojemu Synowi nas oddawaj.

Modlitwa św. Bernarda:
Pomnij, o Najświętsza Panno Maryjo, że nigdy nie słyszano, abyś opuściła tego, kto się do Ciebie ucieka, Twej pomocy wzywa, Ciebie o przyczynę prosi. Tą ufnością ożywiony, do Ciebie, o Panno nad pannami i Matko, biegnę, do Ciebie przychodzę, przed Tobą jako grzesznik płaczący staję. O Matko Słowa, racz nie gardzić słowami moimi, ale usłysz je łaskawie i wysłuchaj. W. Amen.