"Tyś jesteś Skała i na tej Skale zbuduję mój Kościół". Kim był św. Piotr?
Jezus wybrał Piotra, aby sprawował prymat w Kościele. Pierwotnie Piotr nosił imię Szymon. Pochodził z Betsaidy nad Jeziorem Galilejskim i był rybakiem. W chwili powołania Jezus nadał Szymonowi imię Piotr, co w tłumaczeniu oznacza "Skała". Jezus zapytał uczniów, za kogo go uważają. Szymon nie bał się wówczas wyznać wiary, że Jezus jest zapowiadanym Mesjaszem: Ty jesteś Mesjasz, syn Boga Żywego (Mt 16, 16). Wiara Szymona została wtedy nagrodzona. Jezus dał mu pod opiekę cały Kościół: Ty jesteś Piotr, Skała, i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie (Mt 16, 18-19).
Mimo, że podczas Męki Chrystusa Piotr trzykrotnie zaparł się swojego Pana, to jednak Piotr miał szczególną pozycję wśród Apostołów. To On często wypowiada się często w imieniu wszystkich dwunastu. Pismo św. zawiera również zwroty "Piotr i Apostołowie", co jest podkreśleniem jego roli. Piotr jest świadkiem największych cudów, to on jako pierwszy z Apostołów udaje się do Grobu Zmartwychwstałego Chrystusa i zastaje go pustym. To właśnie Piotr usłyszy po Zmartwychwstaniu Jezusa słowa "Paś baranki moje".
Piotr prowadził działalność misyjną w Samarii, Liddzie, Jaffie, Cezarei Nadmorskiej. Później wędrował do Antiochii, następnie do Azji Mniejszej, a potem do Rzymu. Tam założył gminę chrześcijańską i był jej pierwszym biskupem. Podczas prześladowań za panowania cesarza Nerona Piotra aresztowano. Apostoł poniósł śmierć męczeńską prawdopodobnie ok. 64 r. Ukrzyżowano go głową w dół, na jego prośbę. Piotr był zdania, że nie jest godzien umrzeć taką śmiercią jak Chrystus. W miejscu, gdzie znajdował się grób Piotra Apostoła za czasów Konstantyna Wielkiego wzniesiono kościół, który po przebudowach ostatecznie został przekształcony w obecną Bazylikę św. Piotra. Apostoł Napisał 2 listy apostolskie, które weszły do kanonu Nowego Testamentu.
Szaweł, który stał się świętym Pawłem – Apostoł Narodów
Szaweł urodził się w Tarsie między 5 a 10 rokiem po Chrystusie. Z pochodzenia był Żydem, ale posiadał także rzymskie obywatelstwo. Był uczniem jednego z najwybitniejszych nauczycieli żydowskich – Gamaliela. Jako faryzeusz, zacięcie walczył z Kościołem. Uważał chrześcijan za odstępców i odszczepieńców. Dlatego z pełną satysfakcją asystował przy męczeńskiej śmierci św. Szczepana.
Ok. 35 r. Szaweł nawrócił się w drodze do Damaszku. Został powalony na ziemię, a wtedy ukazał mu się Jezus i zapytał: Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? Jezus objawił mu, że jest w błędzie, a nauka, którą on tak zaciekle zwalczał, jest tą prawdziwą. Po cudownym nawróceniu Szaweł został ochrzczony przez Ananiasza, któremu Chrystus polecił to w widzeniu (Dz 9, 10-18). Przyjął imię Paweł. Trzy lata przebywał w Damaszku. Odbywał też podróże misyjne. Dotarł m.in. do Grecji i do Azji Mniejszej, gdzie nauczał pogan. Św. Paweł pozostawił po sobie 13 listów, które należą do kanonu Pisma św. Jest nazywany Apostołem Narodów.
Wiara w Chrystusa była powodem wielu niebezpieczeństw w jego życiu. W 60r. został aresztowany. Na krótko został zwolniony z aresztu, po czym w 67 r. znów go aresztowano. Poniósł wtedy śmierć męczeńską. Jako obywatel rzymski nie był torturowany. Ścięto go mieczem. Po 330 roku Konstantyn Wielki wniósł świątynię na miejscu męczeństwa św. Pawła. Nosi nazwę Bazylika św. Pawła za Murami, ponieważ znajduje się ona poza murami starożytnego Rzymu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz