Stare podanie głosi, że gdy o świcie urodził się drugi syn Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuskiej, w Krakowie była zimna i dżdżysta jesień, ale pod oknem komnaty, gdzie przyszedł na świat królewicz, ogromna jabłoń powtórnie zakwitła, a pszczoły z sąsiednich pasiek ruszyły gromadnie i obsiadły wszystkie liście i kwiaty. Ludzie wróżyli, że to dobry znak…, a nowo narodzony syn króla polskiego będzie bardzo sławny…
Kazimierz urodził się w październiku 1458 r. w Krakowie na Wawelu. Jego ojcem był Kazimierz Jagiellończyk, a matką Elżbieta, córka cesarza Niemiec. Miał pięciu braci i pięć sióstr (szósta siostra zmarła). Gdy skończył 9 lat, rozpoczął naukę. Jego wychowawcą był Jan Długosz.
W wieku 13 lat ojciec wysłał go na wyprawę wojenną na Węgry, aby objął tam koronę królewską. Te zamiary się jednak nie zrealizowały. Gdy król Kazimierz Jagiellończyk wyjechał na Litwę, królewicz Kazimierz rządził w Koronie. Mimo tego, że był władcą, nie zaniedbywał życia duchowego.
W 1483 roku, a więc w wieku 25 lat, ojciec wezwał go na Litwę. Jego zdrowie już wcześniej było nadszarpnięte. Zmarł w czasie podróży – 4 marca 1483 r. Został pochowany w katedrze w Wilnie.
W 1518 król Zygmunt I Stary, rodzony brat Kazimierza, wysłał do Rzymu prośbę o kanonizację królewicza.
Kiedy z okazji kanonizacji otwarto grób Kazimierza, jego ciało znaleziono nienaruszone. Był to kolejny znak jego świętości. Z dostępnych źródeł można wywnioskować także, że Kazimierz złożył ślub dozgonnej czystości. Miał także odrzucić proponowane mu zaszczytne małżeństwo z córką cesarza niemieckiego Fryderyka III.
Św. Kazimierz jest jednym z najbardziej popularnych polskich świętych. Jest także głównym patronem Litwy.
informacje ze strony: http://www.slowo.redemptor.pl/pl/4906/10091/swietego-kazimierza-krolewicza-%E2%80%93-swieto.html
film o św. Kazimierzu https://www.youtube.com/watch?v=jNZvdD5PeB8
Św. Kazimierz jest patronem Litwy i jednym z patronów Polski, od 1948 r. – patronem młodzieży litewskiej, a od 1960 r. – patronem członków Zakonu Maltańskiego. Kazimierz, drugi syn w rodzinie królewskiej, urodził się w Krakowie 3 października 1458 r. Żył krótko, zmarł 4 marca 1484 r. na zamku w Grodnie, nie doczekawszy 26-tych urodzin. Ważnym wydarzeniem w życiu królewicza był udział w wyprawie wojennej na Węgry, gdy jego matka próbowała dochodzić swych praw i osadzić go na węgierskim tronie. Przedsięwzięcie się nie udało, ale Kazimierz nabrał cennych doświadczeń, niezbędnych przyszłemu władcy i dojrzał jako świadomy chrześcijanin. Ojciec coraz bardziej wtajemniczał go w sprawy państwowe, zaś młodzieniec przejawiał liczne cechy dobrego władcy: wyczucie polityczne, rozsądek, wykształcenie i osobisty urok, a gdy było trzeba – stanowczość i surowość.
Jednocześnie różnił się pod wielu względami możnych swoich czasów. Nie korzystał ponad miarę z przywilejów i władzy jaka mu przysługiwała, unikał przepychu i wystawności, zaś pełniąc obowiązki związane z rządzeniem państwem przede wszystkim starał się być sprawiedliwy względem wszystkich. Otwarcie i uparcie sprzeciwiał się tym obyczajom swojego otoczenia, jeśli wiązały się z dążeniem do pustych przyjemności. Wybierał życie zgodne z nakazem sumienia i starał się naśladować Chrystusa. Zapamiętano go jako współczującego, spieszącego z pomocą ubogim i odwiedzającego chorych. Bliscy nie zdołali zrozumieć jego sposobu życia, czyniąc mu wyrzuty i naciskając, by się zmienił. Dworzanie dziwili się, gdy Kazimierz w imię czystości i wierności Bogu odrzucał propozycje związków z kobietami, które – jak wtedy uważano – przyczyniały się do poprawy zdrowia. Do dzisiaj powtarzane są wypowiedziane przez Kazimierza słowa: „Lepiej umrzeć niż zgrzeszyć!”. Ostatnie dwa lata swego życia spędził Kazimierz na Litwie, głównie w Wilnie. Katedra była jego ulubioną świątynią. Czasem rozmodlony królewicz pozostawał w niej długo zapominając o oficjalnych obiadach, w których jako następca tronu miał obowiązek uczestniczyć wraz z litewskimi dostojnikami i gośćmi z zagranicy. Podania mówią, że królewicz przychodził na modlitwę do katedry w nocy albo bardzo wczesnym rankiem gdy była ona jeszcze zamknięta, i wtedy można było go zobaczyć przy drzwiach świątyni. Późniejszy święty miał szczególną pobożność do Najświętszej Maryi Panny.
Po śmierci w 1484 r. pochowano go w Kaplicy Królewskiej w katedrze. Tam ciało królewicza spoczywało ponad sto lat. Zaraz po jego śmierci zaczęto mówić o dokonujących się za jego wstawiennictwem cudach. Pomocy świętego Królewicza doświadczali zarówno pojedynczy ludzie, jak i cały kraj: w wojnie z Moskwą św. Kazimierz ukazał się wojskom polsko-litewskim w kształcie przypominającym litewską Pogoń. Szerzył się kult św. Kazimierza a przy jego grobie pojawiły się wota. Na początku XVI w. rozpoczęto proces kanonizacyjny. Zakończył go papież Klemens VII i w 1604 r. w katedrze w Wilnie przygotowano kilkudniowe uroczystości kanonizacyjne. W tych dniach ulicami miasta przeszedł liczny, radosny pochód, a do miasta uroczyście wniesiono chorągiew św. Kazimierza.
Vilniaus arkivyskupija https://www.vilnensis.lt/o-archidiecezji/postacie/swiety-kazimierz/?lang=pl
Św. Kazimierz jest patronem Litwy i jednym z patronów Polski, od 1948 r. – patronem młodzieży litewskiej, a od 1960 r. – patronem członków Zakonu Maltańskiego. Kazimierz, drugi syn w rodzinie królewskiej, urodził się w Krakowie 3 października 1458 r. Żył krótko, zmarł 4 marca 1484 r. na zamku w Grodnie, nie doczekawszy 26-tych urodzin. Ważnym wydarzeniem w życiu królewicza był udział w wyprawie wojennej na Węgry, gdy jego matka próbowała dochodzić swych praw i osadzić go na węgierskim tronie. Przedsięwzięcie się nie udało, ale Kazimierz nabrał cennych doświadczeń, niezbędnych przyszłemu władcy i dojrzał jako świadomy chrześcijanin. Ojciec coraz bardziej wtajemniczał go w sprawy państwowe, zaś młodzieniec przejawiał liczne cechy dobrego władcy: wyczucie polityczne, rozsądek, wykształcenie i osobisty urok, a gdy było trzeba – stanowczość i surowość.
Jednocześnie różnił się pod wielu względami możnych swoich czasów. Nie korzystał ponad miarę z przywilejów i władzy jaka mu przysługiwała, unikał przepychu i wystawności, zaś pełniąc obowiązki związane z rządzeniem państwem przede wszystkim starał się być sprawiedliwy względem wszystkich. Otwarcie i uparcie sprzeciwiał się tym obyczajom swojego otoczenia, jeśli wiązały się z dążeniem do pustych przyjemności. Wybierał życie zgodne z nakazem sumienia i starał się naśladować Chrystusa. Zapamiętano go jako współczującego, spieszącego z pomocą ubogim i odwiedzającego chorych. Bliscy nie zdołali zrozumieć jego sposobu życia, czyniąc mu wyrzuty i naciskając, by się zmienił. Dworzanie dziwili się, gdy Kazimierz w imię czystości i wierności Bogu odrzucał propozycje związków z kobietami, które – jak wtedy uważano – przyczyniały się do poprawy zdrowia. Do dzisiaj powtarzane są wypowiedziane przez Kazimierza słowa: „Lepiej umrzeć niż zgrzeszyć!”. Ostatnie dwa lata swego życia spędził Kazimierz na Litwie, głównie w Wilnie. Katedra była jego ulubioną świątynią. Czasem rozmodlony królewicz pozostawał w niej długo zapominając o oficjalnych obiadach, w których jako następca tronu miał obowiązek uczestniczyć wraz z litewskimi dostojnikami i gośćmi z zagranicy. Podania mówią, że królewicz przychodził na modlitwę do katedry w nocy albo bardzo wczesnym rankiem gdy była ona jeszcze zamknięta, i wtedy można było go zobaczyć przy drzwiach świątyni. Późniejszy święty miał szczególną pobożność do Najświętszej Maryi Panny.
Po śmierci w 1484 r. pochowano go w Kaplicy Królewskiej w katedrze. Tam ciało królewicza spoczywało ponad sto lat. Zaraz po jego śmierci zaczęto mówić o dokonujących się za jego wstawiennictwem cudach. Pomocy świętego Królewicza doświadczali zarówno pojedynczy ludzie, jak i cały kraj: w wojnie z Moskwą św. Kazimierz ukazał się wojskom polsko-litewskim w kształcie przypominającym litewską Pogoń. Szerzył się kult św. Kazimierza a przy jego grobie pojawiły się wota. Na początku XVI w. rozpoczęto proces kanonizacyjny. Zakończył go papież Klemens VII i w 1604 r. w katedrze w Wilnie przygotowano kilkudniowe uroczystości kanonizacyjne. W tych dniach ulicami miasta przeszedł liczny, radosny pochód, a do miasta uroczyście wniesiono chorągiew św. Kazimierza.
Vilniaus arkivyskupija https://www.vilnensis.lt/o-archidiecezji/postacie/swiety-kazimierz/?lang=pl
Św. Kazimierz jest patronem Litwy i jednym z patronów Polski, od 1948 r. – patronem młodzieży litewskiej, a od 1960 r. – patronem członków Zakonu Maltańskiego. Kazimierz, drugi syn w rodzinie królewskiej, urodził się w Krakowie 3 października 1458 r. Żył krótko, zmarł 4 marca 1484 r. na zamku w Grodnie, nie doczekawszy 26-tych urodzin. Ważnym wydarzeniem w życiu królewicza był udział w wyprawie wojennej na Węgry, gdy jego matka próbowała dochodzić swych praw i osadzić go na węgierskim tronie. Przedsięwzięcie się nie udało, ale Kazimierz nabrał cennych doświadczeń, niezbędnych przyszłemu władcy i dojrzał jako świadomy chrześcijanin. Ojciec coraz bardziej wtajemniczał go w sprawy państwowe, zaś młodzieniec przejawiał liczne cechy dobrego władcy: wyczucie polityczne, rozsądek, wykształcenie i osobisty urok, a gdy było trzeba – stanowczość i surowość.
Jednocześnie różnił się pod wielu względami możnych swoich czasów. Nie korzystał ponad miarę z przywilejów i władzy jaka mu przysługiwała, unikał przepychu i wystawności, zaś pełniąc obowiązki związane z rządzeniem państwem przede wszystkim starał się być sprawiedliwy względem wszystkich. Otwarcie i uparcie sprzeciwiał się tym obyczajom swojego otoczenia, jeśli wiązały się z dążeniem do pustych przyjemności. Wybierał życie zgodne z nakazem sumienia i starał się naśladować Chrystusa. Zapamiętano go jako współczującego, spieszącego z pomocą ubogim i odwiedzającego chorych. Bliscy nie zdołali zrozumieć jego sposobu życia, czyniąc mu wyrzuty i naciskając, by się zmienił. Dworzanie dziwili się, gdy Kazimierz w imię czystości i wierności Bogu odrzucał propozycje związków z kobietami, które – jak wtedy uważano – przyczyniały się do poprawy zdrowia. Do dzisiaj powtarzane są wypowiedziane przez Kazimierza słowa: „Lepiej umrzeć niż zgrzeszyć!”. Ostatnie dwa lata swego życia spędził Kazimierz na Litwie, głównie w Wilnie. Katedra była jego ulubioną świątynią. Czasem rozmodlony królewicz pozostawał w niej długo zapominając o oficjalnych obiadach, w których jako następca tronu miał obowiązek uczestniczyć wraz z litewskimi dostojnikami i gośćmi z zagranicy. Podania mówią, że królewicz przychodził na modlitwę do katedry w nocy albo bardzo wczesnym rankiem gdy była ona jeszcze zamknięta, i wtedy można było go zobaczyć przy drzwiach świątyni. Późniejszy święty miał szczególną pobożność do Najświętszej Maryi Panny.
Po śmierci w 1484 r. pochowano go w Kaplicy Królewskiej w katedrze. Tam ciało królewicza spoczywało ponad sto lat. Zaraz po jego śmierci zaczęto mówić o dokonujących się za jego wstawiennictwem cudach. Pomocy świętego Królewicza doświadczali zarówno pojedynczy ludzie, jak i cały kraj: w wojnie z Moskwą św. Kazimierz ukazał się wojskom polsko-litewskim w kształcie przypominającym litewską Pogoń. Szerzył się kult św. Kazimierza a przy jego grobie pojawiły się wota. Na początku XVI w. rozpoczęto proces kanonizacyjny. Zakończył go papież Klemens VII i w 1604 r. w katedrze w Wilnie przygotowano kilkudniowe uroczystości kanonizacyjne. W tych dniach ulicami miasta przeszedł liczny, radosny pochód, a do miasta uroczyście wniesiono chorągiew św. Kazimierza.
Vilniaus arkivyskupija https://www.vilnensis.lt/o-archidiecezji/postacie/swiety-kazimierz/?lang=pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz